O ile opowieść o tytułowych intrygantkach wpasowuje się w starą, dobrą stylistykę autora „Oskara i pani Róży”, o tyle mam wrażenie, że pozostałe odbiegają nieco od tematyki najczęściej przez niego poruszanej. Tytuł ostatniej – „Szatańska filozofia” – odsyła, mam wrażenie, do tego, co w najnowszej publikacji Schmitta najważniejsze. Do filozofii. Gdyby to ode mnie zależało, właśnie ten tytuł wybrałabym jako główny.

Nawet historia sądu nad Don Juanem, traktująca przede wszystkim o miłości, dość jawnie nawiązuje do postmodernizmu, odczytywania historii na nowo, zabawy znanymi i utartymi konwencjami. Świeże spojrzenie na Don Juana wprowadza czytelnika w rzeczywistość pełną niespodzianek i zwrotów akcji, inspiruje go i zachęca do refleksji na temat miłości i nienawiści.

Sięganie po postaci historyczne nie jest ani nowym, ani odosobnionym zjawiskiem w twórczości autora – w „Gościu” głównym bohaterem jest Zygmunt Freud, którego kilka dni przed jego wyjazdem z Austrii odwiedza Bóg. Wizja przyszłości, zarysowana przed doktorem przez Stwórcę, nie wróży nic dobrego. Zaufanie rozumowi i pycha doprowadzą człowieka do przepaści. Oświeceniowy racjonalizm króluje.

Kontynuacją tego wątku jest ostatnie opowiadanie, w którym diabeł opracowuje strategię zawładnięcia ludźmi na ziemi.

Éric-Emmanuel Schmitt tym razem zabiera nas w niedaleką przeszłość, gdzie kształtowały się poglądy, które zadecydowały o dzisiejszym wyglądzie świata. Wskazuje zagadnienia warte przedyskutowania i rewizji. Prowokuje, zachęca do zmiany stanowiska w niektórych kwestiach, do powrotu na ścieżkę wiary w coś poza rozumem, choćby miłość, miłość romantyczną i obezwładniającą.

Serdecznie polecam, to jedno z najciekawszych dzieł tego pisarza.