Powieść "Ludzie bezdomni" przeczytałam dwa razy: raz, bo miałam na nią ochotę i na szczęście spodobała mi się, więc bez większych problemów dobrnęłam do końca. Drugi raz czytałam ją przed omawianiem w szkole, kiedy stała się moją lekturą, żeby sobie trochę odświeżyć pamięć. Za tym drugim razem również mi się spodobała.

"Ludzie bezdomni" napisani są typowym dla Żeromskiego stylem: wielość opisów, nacechowanie emocjonalne, liryzm, symbolika, zdania wielokrotnie złożone komplikujące zrozumienie tekstu, silna rytmizacja. Książka opowiada także o typowym dla tego pisarza typie bohatera - to idealista, rozdarty wewnętrznie, który obecnie nie miałby racji bytu.

Myślę, że losy doktora Judyma są ciekawe i warto je prześledzić, pomimo nużącego czasami języka, jak utrzymują niektórzy (mnie osobiście styl Żeromskiego nie przeszkadza).

Powieść skłania do refleksji, można na jej podstawie wyciągnąć ciekawe wnioski. Polecam wszystkim!