Drzwi się otworzyły.
Pani Boyle odwróciła się szybko w nagłym przestrachu.
- Och - odetchnęła z ulgą na widok wchodzącej osoby. - Nadają w tym radiu idiotyczne programy. Nie mogę znaleźć nic wartego słuchania!
- Nie musi pani słuchać, pani Boyle.
- A cóż mam innego do roboty? - parsknęła pani Boyle. - Zamknięta w domu z potencjalnym mordercą. Oczywiście, nie wierzę w tę melodramatyczną historię...
- Nie wierzy pani, pani Boyle?
- Dlaczego... Co to znaczy...
Pasek od przeciwdeszczowego płaszcza zacisnął się wokół jej szyi tak szybko, że chyba nie zdążyła zdać sobie sprawy, co to oznacza. Radio zostało głośniej podkręcone. Wykładowca psychologii strachu wykrzykiwał teraz swoje uczone wywody na cały pokój, zagłuszając odgłosy towarzyszące śmierci pani Boyle. Tych odgłosów nie było za wiele. Zabójca miał dużą wprawę*.


---
* Agatha Christie, "Pułapka na myszy", przeł. Adela Drakowska, wyd. Phantom Press International, 1992, s. 1.