„– A jakie jest największe kłamstwo świata? – spytał zaciekawiony młodzieniec.
– To mianowicie, że nadchodzi taka chwila, kiedy tracimy całkowicie panowanie nad naszym życiem i zaczyna nim rządzić los. W tym tkwi największe kłamstwo świata”*.

Santiago, bo tak ma na imię główny bohater powieści, jest uczniem w seminarium, ale nie chce studiować teologii. Pragnie wędrować – tylko i aż tyle. U nas tylko pasterze mogą podróżować beztrosko – próbuje ten pomysł wyperswadować mu ojciec. Zostanę więc pasterzem - mówi młodzieniec bez wahania i z dnia na dzień wyrusza ze stadem owiec na równiny Andaluzji. I o tym właśnie traktuje „Alchemik”, o podróży życia każdego człowieka, ale przede wszystkim o pragnieniach serca i życiowych wyborach. O przygodzie, która zaprowadzi Santiago tam, gdzie nigdy by się dojść nie spodziewał, a tym bardziej nie odważył, przygodzie, która postawi na jego drodze przyjaźń, miłość, ale też zetknie go ze słabością i niebezpieczeństwem – czyli, jak ująłby to sam bohater, o Legendzie jego życia.

Banały? Prosta historia? Pewnie tak, jak i język Coelho, ale wykorzystując proste środki, autor snuje niezwykłą opowieść o rzeczach ważnych i najważniejszych. Miesza różne ideologie, religie, poglądy, gubi się w metafizyce – można powiedzieć. Ale w tym właśnie siła „Alchemika”, że każdy może ukroić kawałek tortu dla siebie i zjeść go tak, jak lubi. A że obok historii Santiago trudno przejść obojętnie, nie czując jakiegoś dziwnego ukłucia zazdrości w środku, myślę, że wielu potwierdzi. Bo kto z nas nie chciał choć raz w życiu rzucić wszystko i odkryć to coś, co siedzi głęboko w środku, o czym nie mówimy na głos z tak wielu powodów.

Podchodziłem do „Alchemika” z całym bagażem cudzych opinii na temat powieści oraz jej autora. Po lekturze pozycję tę polecam z czystym sumieniem. Lekka w odbiorze i formie, a może się zdarzyć, że i da do myślenia.

No i na koniec: co może świadczyć lepiej o książce niźli wielka rzesza jej miłośników, której odpowiada równie wielka grupa antagonistów?



---
* Paulo Coelho, „Alchemik”, przeł. Barbara Stępień, wyd. Drzewo Babel, 2003, s. 21.