To jest to, na co czekali miłośnicy starożytnego Egiptu! Książka, która pozwala być tam naprawdę. Nie w Egipcie, ale w kraju Kemet. Wielki pokłon dla autora za drobiazgową wierność w każdym najmniejszym szczególe; zwłaszcza we wszelkiego rodzaju opisach: uroczystości, wyglądu świątyń, mieszkań, budowli, ubiorów, potraw, ale także tytułów i imion! Jest to jedyna, jaką znam, powieść umiejscowiona w tamtych czasach i operująca zachwycająco wiernymi, nieuwspółcześnionymi nazwami i imionami - w tym autor pobił na głowę nawet Christiana Jacqa.

Nie koniec na tym! Nie tylko tło historyczne fabuły jest prawdziwe, autor powołał też do życia na jej kartach faktycznie żyjące w tym czasie postaci, a w dodatku zacytował sporo autentycznych listów i inskrypcji (nb. podając ich aktualne miejsce przechowywania), zgrabnie wplatając je w akcję powieści. Wskutek tego fabuła ma walor wysokiego prawdopodobieństwa, gdyż przecież emocje, które targały ludźmi przed wiekami nie różnią się wcale od tych, które rządzą naszym życiem dziś: miłość, przyjaźń, zazdrość, zemsta, nienawiść, pragnienie władzy… Dzięki temu czytelnik zakochany w starożytnym Egipcie ma rzadką okazję odbycia prawdziwej podróży w czasie do kraju Kemet.

Przyznam, że żywiłam niejakie obawy co debiutu Andrzeja Niwińskiego, którego znam z jego książek popularnonaukowych, w roli powieściopisarza. W przypadku Christiana Jacqa takie przejście zaowocowało seriami uroczych książek, które odniosły ogromny sukces czytelniczy na świecie i które bardzo lubię, ale – nic nie ujmując autorowi - postaci w nich nie grzeszą psychologiczną głębią i są mocno wyidealizowane, a fabuła uproszczona. Doskonale to rozumiem – jeśli się coś naprawdę kocha, trudno tego nie idealizować. Ale Niwiński, który też jest przecież pasjonatem, w mniejszym stopniu ulega tej pokusie niż Ch. Jacq. Akcja „Hien i lotosów”, początkowo tocząca się niespiesznie, zaczyna nabierać dramatyzmu i tempa i doprawdy trudno się od tej lektury oderwać, w czym zasługa przede wszystkim autora, ale również wybranego przez niego okresu dziejów – to przecież znana prawda, że życie pisze najlepsze scenariusze! Piękny zaiste byłby to scenariusz do filmu, ale zarazem ogromne wyzwanie z uwagi na konieczną wierność, podobnie jak w powieści, historycznym szczegółom.

Gorąco polecam tę książkę miłośnikom starożytnego Egiptu. Osobom bez żadnego przygotowania historycznego dotyczącego tej epoki może ona chwilami sprawiać pewną trudność. Wprawdzie są liczne przypisy i wykazy na końcu książki, ale nieobeznany z tematyką czytelnik musi do nich sięgać nader często, natomiast orientujący się w tematyce może czytać „jednym tchem”, nie posiłkując się co chwilę objaśnieniami. Pod względem literackim powieść jest dobra, choć może nie mistrzowska, ale coś za coś – „Egipcjanin Sinuhe” Miki Waltariego jest literacko świetny, lecz daleki od perfekcyjnej wierności realiom, jaką zaprezentował nam Andrzej Niwiński. Panie Andrzeju, czekamy na następne powieści!