Nie ma kultury malajskiej, nie ma języka malajskiego bez pantunu. Ta świetna forma poetycka, stanowiąca wyłączną własność poezji malajskiej, jest pozornie prosta: w zasadzie czterowiersz, złożony z czteroprzyciskowych wierszy tonicznych, z czymś, co wygląda na przeplatany rytm parzysty, a w rzeczywistości jest lambangiem. [...] W pierwszej połowie obraz, w drugiej myśl. Temat przeważnie miłosny.
Naprawdę pantun zawiera wiele subtelnym tajemnic, których rozwikłanie, nawet jeżeli się udało, do dzisiaj nie znalazło drogi do oficjalnej nauki o literaturze. Z tej i nie tylko z tej przyczyny pantun nie dotarł jeszcze właściwie do Europy, ściślej mówiąc nie zdążył zwrócić na siebie uwagi. Tym samym każdy zbiorek tłumaczonych pantunów jest w jakimś sensie prekursorski, choćby nawet nie był, jak niniejszy, pierwszą w ogóle książką tłumaczoną z języka malajskiego na polski*.


---
* Robert Stiller, w: "Pieśni o ciemnej miłości. Pantuny", wyd. Ossolineum, Wrocław 1959, s. 7-8.