Jestem świeżo po lekturze tej książki, więc pewnie nie mam jeszcze do niej zdrowego dystansu, który pozwoliłby mi być bardziej rzetelną. Nie szkodzi. Pewne rzeczy pozostają bez zmian bez względu na upływ czasu.

Zacznijmy od tego, że teksty wyszły spod pióra osoby, która w dalszym ciągu mieszka w Korei. Zatem zawarte w książce eseje nie są "wycieczkowe" czy pełne zachwytów nad wszystkim, jak to czasem bywa w przypadku relacji ludzi, którzy w danym kraju spędzają rok (lub mniej), bądź niechęci wynikającej z kompletnego niezrozumienia. Stąd ludzie zainteresowani Azją powinni je przeczytać.

Te eseje mnie zachwyciły. Po pierwsze, są napisane bogatym, bardzo ładnym językiem, a autorce udało się zmniejszyć dystans między czytelnikiem i krajem, który opisuje. Nie traktuje Koreańczyków jak kosmitów, nie usiłuje za wszelką cenę podkreślić ich inności, raczej stara się ukazać ich takimi, jakimi widzi ich na co dzień. To jej się chwali. Często w przypadku książki o obcym kraju mam wrażenie, że tubylcy różnią się ode mnie pod każdym względem i nigdy w życiu nie dałabym rady się z nimi dogadać. A przecież tak nie jest. Owszem, trzeba pewne rzeczy przyjąć na twarz (nie-Koreańczykom trochę trudniej), ale nie histeryzować z tego powodu, tylko spokojnie przez nie przejść. Autorce chwali się, że nie przyjmuje postawy pełnej wyższości wobec innej kultury, stara się wytłumaczyć rzeczy, które dla człowieka Zachodu mogą być niezrozumiałe czy wręcz szokujące. Nic nie bierze się z powietrza, a z drugiej strony niekoniecznie trzeba żyć w nieświadomości i przyjąć, że "tak już po prostu jest". Anna Sawińska traktuje otaczający ją świat z szacunkiem, unika cynizmu.

Jedyny mankament tej książki to to, że jest jej tak mało. Ale nie szkodzi - można odwiedzić bloga autorki, gdzie kontynuuje ona opowieść. Trochę także szkoda, że nie ma w środku zdjęć. Niemniej dla mnie to książka na piątkę z plusem i chętnie przeczytam coś więcej.