Teofil Gautier (1811–1872), poeta, powieściopisarz, krytyk, znany jest w Polsce przede wszystkim jako autor powieści przygodowej z czasów Ludwika XIII, „Kapitan Fracasse” (1863), „Panny de Maupin” (1835), poprzedzonej słynną przedmową będącą romantycznym manifestem hasła „sztuka dla sztuki”, oraz zapisków „Podróż do Hiszpanii” (1843 – PIW 1979).

Niniejszy wybór siedmiu nowel daje czytelnikowi okazję poznania nowego oblicza Teofila Gautier jako autora powieści fantastycznych, które zaczął pisać dla różnych czasopism bardzo wcześnie, bo już w latach trzydziestych, i pisał niemal do końca życia.


„– Doprawdy – odezwał się młody człowiek wpychając pod poły fraka dobre pół łokcia włochatego ogona, który mu się wysunął i rozwijał się podrygując – wziąć mnie za diabła, cóż za zabawny pomysł! Ten biedny Onufriusz najwyraźniej oszalał. Czy zechce pani zrobić mi ten zaszczyt i zatańczy ze mną do tego kontredansa, mademoiselle? – podjął w chwilę później całując dłoń anielskiej istoty lat piętnastu, jasnowłosej i perłowej, ideału w typie Lawrance’a.
– Och, mój Boże, tak – odparła panienka z niewinnym uśmiechem, unosząc długi jedwabiste powieki i posyłając mu spojrzenie pięknych oczu barwy nieba. Na dźwięk słowa »Bóg« z rubinu trysnęła siarka, potępiony pobladł jeszcze bardziej; dziewczę niczego jednak nie dostrzegło, a gdyby nawet dostrzegło i cóż z tego? Kochała go przecież!”.

[tekst z obwoluty]

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 1980]