Książka opowiada o losach pewnego sztukmistrza imieniem Jasze Mazur, którego życie wpędza w pewną pułapkę nierozwiązywalnego konfliktu wartości. Jasze Mazur prowadzi dość niefrasobliwe życie i kiedy dochodzi do pewnego zwrotnego punktu w którym z jednej strony pragnąłby się pozostać uczciwym człowiekiem z drugiej strony zyskać sławę i uznanie a z trzeciej strony związać się z kobietą, która go niezmiernie pociąga, okazuje się niezdolny do podjęcia decyzji - gdyż nie potrafi sobie niczego odmówić. Jego, w gruncie rzeczy dobre serce, beztroska i nieodporność na pokusy wpędzają go w ciągle nowe zobowiązania i problemy.

W książce urzekła mnie naturalność wszystkich działań i emocji jakie przechodzi Jasze - są one tak ludzkie i niewymuszone, że wydają się być przerysowane wprost z ludzkiego serca. Wypadki jakie stają się jego udziałem są naturalną konsekwencją wcześniejszych zdarzeń - wzbudzają olbrzymie napięcie. Jako że "Sztukmistrz z Lublina" jest moralitetem - nie obyło się bez pewnych tendencji i w kilku wypadkach polemizowałabym z autorem, mimo to zachwyciła mnie spójność całej opowieści - z przedziwnym (jak dla człowieka z drugej połowy XX wieku) zakończeniem.

Ciekawostką jest fakt, że na podstawie "Sztukmistrza" powsał m.in. dramat muzyczny pod tym samym tytułem - do którego songów słowa napisała Agniesza Osiecka wśród nich jest moja ukochana pieśń "Oczy tej małej" - śpiewana przez kataryniarza (analogiczna historia do historii Magdy).