Ewa pamięta, jak czuła się w brzuchu mamy. Było ciemno, ciasno i nieprzyjemnie. Wyszła na świat, bo jej rodzicielka krzyczała i chciała się jej już pozbyć. Dziecko, które w taki sposób powitało świat nie może być szczęśliwe. A jednak Ewa stara się za wszelką cenę odnaleźć jasny promyk radości i sensu w otaczającym ją zewsząd mroku. Wszystko za przyczyną małego stworzonka, które się w niej poczęło. „Ono” przewraca świat do góry nogami.

Dorota Terakowska wzięła na warsztat rodzinę, jakich w Polsce wiele. Żyją skromnie, choć mają ogromne ambicje. Ojciec pracuje na poczcie, choć w młodości chciał zostać pianistą. Matka z wypiekami na twarzy śledzi losy mieszkańców domu Wielkiego Brata, marząc, by zostać jedną z nich. Młodsza siostra jeszcze patrzy na świat szczerze i prostodusznie, ale to wkrótce się zmieni. Los tej rodziny powtarza się od pokoleń. Nikt i nic nie jest w stanie przerwać łańcucha powszedniości.

Całość przygnębia. Błędne koło, w jakim żyją bliscy Ewy zdaje się nie mieć końca. A najgorsze jest to, że bohaterowie powieści są tak bardzo do nas podobni. My również pędzimy, spędzamy czas przed telewizorem lub w hipermarketach. Nie potrafimy ze sobą rozmawiać. Zatraciliśmy gdzieś wszystkie świętości, całą radość życia.

Terakowska mówi o dniu powszednim w sposób najwłaściwszy z możliwych, to znaczy – po prostu. Nie sili się na filozoficzne wywody czy skomplikowane metafory. Ona po prostu opowiada, cytuje i przez to jest bardzo wiarygodna. I być może kiedyś, dzięki tej książce, gdy w naszym życiu pojawi się „Ono”, będziemy mieć odwagę powiedzieć do niego: „... będę cię chronić przed tym światem, nim go zobaczysz [...]. Niekiedy coś przemilczę, a czasem upiększę, ale uprzedzam cię, że to, co ujrzysz, nie zawsze będzie łatwe do przyjęcia. I wtedy już samo będziesz musiało szukać tej lepszej strony i może ją znajdziesz, bo ona jest. MUSI BYĆ.”*

---
* D. Terakowska, "Ono", Wydawnictwo Literackie, Kraków 2006, s. 241.