Miłośnicy prozy Józefa Ignacego Kraszewskiego przeczytali zapewne jego „Wspomnienia Wołynia, Polesia i Litwy”. Opisuje on XIX-wieczne Polesie, jego przyrodę, kulturę, miejscowości, a także jak bardzo nam mało znaną historię tej ziemi i jej przedstawicieli. Również w niezmiernie ciekawej „Geografii historycznej ziem dawnej Polski” Zygmunta Glogera, znaleźć można opis dawnego województwa Brzesko-litewskiego, w skład którego wchodziło Polesie.

W okresie międzywojennym XX wieku, kiedy to Polesie zostało włączone w granice nowo odrodzonego państwa polskiego, najbardziej znanym piewcą tej krainy był Antoni Ferdynand Ossendowski (1876-1945). Po wydaniu w 1934 monografii „Polesie”, rok później wydał powieść „W polskiej dżungli (Polesie)”. Jest to książka przeznaczona dla młodzieży, jednak każdy dorosły z przyjemnością ją przeczyta.
Akcja utworu jest pretekstem do przedstawienia czytelnikowi uroków tej krainy.

Stanisław Wyzbicki, którego ojciec był przyjacielem dziedzica Czerwiszcza (jezioro i wieś na Polesiu), postanawia w towarzystwie Aleksandra Malewicza oraz rodzeństwa Marii i Jerzego Gruszczyńskich, wszyscy w wieku 16 do 18 lat, przebyć kajakami i pieszo całą krainę. Jadąc pociągiem Warszawa - Brześć (obecnie Białoruś) docierają do małej stacyjki nad rzeką Stochód (obecnie Ukraina). Tutaj zajmuje się nimi człowiek dziedzica, Poleszuk imieniem Wasyl, pomagając zagospodarować się czwórce przyjaciół na pierwszym etapie wyprawy, oprowadzając ich i opowiadający znane mu historie tej ziemi. Tutaj robią pierwsze odkrycia przyrody i fauny Polesia, urządzając wypady w pobliskie okolice z aparatem fotograficznym i filmowym, strzelbą i wędką. I tutaj przeżywają pierwsze przygody, jak na przykład przy łowieniu olbrzymiego suma i szczupaka, polowaniu na rysia, zakończonego niezbyt szczęśliwie dla polującego Staszka.
Po kilku dniach podróżnicy opuszczają Czerwiszcze i płyną kajakami do Lubieszowa (obecnie Ukraina), gdzie zatrzymują się, poznają miejscową ludność, a Marysia wykazuje się uzdolnieniami lekarskimi. Następnie minąwszy Pińsk (obecnie Białoruś), przepłynąwszy Horodyszcze, wpływają na Jesiołdę (rzeka obecnie na Białorusi) i wpływają do Kanału Ogińskiego (zniszczonego w czasie II wojny światowej). Tu poznają lokalną społeczność i biorą udział w ich życiu. W tym miejscu bohaterem zostaje Staszek, podczas polowania na wilki, a Marysia jeszcze raz ujawnia swoje umiejętności lekarskie.
Płynąc dalej, docierają do Jeziora Wygonowskiego (obecnie Białoruś) i następnie przepływają rzekę Szczarę, nad którą ratują płonące obejście Poleszuków.
Następnie decydują się odbyć dalszą podróż pieszo, wysyłając kajaki do Pińska koleją. A więc od wsi Wyganowszcze, przez wsie Kraje i Hutka docierają do leśniczówki w Wiadotupicach, gdzie zaprzyjaźniają się z leśniczym i jego matką i przez kilka dni uczestniczą w ochronie i zagospodarowaniu okolicznych lasów. I znowu nie unikają dodatkowych wrażeń, jak przy śledzeniu i pojmaniu kłusowników, obserwacji żeremi bobrowych, łowieniu ryb przez Poleszuków, gaszeniu pożaru lasu, polowaniu na niedźwiedzia. Nad jeziorem Białym uczestniczą w nagonce na wściekłego wilka.
I tu kończą swa podróż. Po pożegnaniu gościnnych gospodarzy udają się do Brześcia, skąd pociągiem wracają do Warszawy.

Jak już wspomniałem, autor opisał bardzo plastycznie tą krainę z ich mieszkańcami Poleszukami, pozbawionymi już poczucia państwowości, ale też opisał przybywających na te tereny Polaków i ich rolę w zagospodarowaniu Polesia, jak również w podniesieniu oświaty i przywraceniu świadomości narodowej rodzimej ludności. Takiego Polesia, jak opisany na kartach powieści, już nie zobaczymy. Przede wszystkim po II wojnie światowej Polesie znalazło się w swej większej części w granicach Białorusi, częściowo w Ukrainie, a tylko w małej części w Polsce. Poleszuków już prawie nie ma.

Ale przyroda jeszcze się zachowała i by się nią rozkoszować,można odbyć zorganizowany spływ kajakowy przez rzeki i jeziora Polesia.