Przeczytałam „Jedwab” już jakiś czas temu, ale ta historia nadal nie daje mi spokoju. Niewielka objętościowo książka Baricca niesie ze sobą niewiarygodny ładunek emocjonalny.

Trudno tę opowieść jednoznacznie zakwalifikować do jakiegokolwiek gatunku literackiego. Dla mnie jest swego rodzaju przypowieścią. Nie tylko z powodu krótkiej formy, powtórzeń i charakterystycznego stylu, ale także, a właściwie przede wszystkim z uwagi na treść. „Jedwab” można odczytywać dosłownie i metaforycznie – na wiele sposobów. Myślę, iż każdy znajdzie własną interpretację.

Kiedy młody człowiek wybiera się do Japonii po jedwabniki, nie wie, że ta podróż odmieni całe jego dotychczasowe życie. Egzotyczny kraj wywrze na nim niemałe wrażenie. W końcu najbardziej wabi to, co nieznane.

Można odczytywać opowieść Baricca jako poznanie, podróż w głąb siebie. Główny bohater poznając Japonię, odkrywa tak naprawdę samego siebie. Odnajduje w sobie uczucia i tęsknoty, których istnienia dotąd nie podejrzewał.

Ważny w tej historii jest także motyw złotej klatki. Wypuszczone ptaki wracają. Przecież po zachłyśnięciu się wolnością przychodzi refleksja – co dalej? Ucieczka donikąd nie ma żadnego sensu.

Najbardziej jednak poruszyła mnie postać Helen, która w pewnym sensie jest tylko marionetką i mogłoby się wydawać, że nie ma wpływu na bieg zdarzeń. A jednak to ona trzyma w ryzach cały świat męża.

„Jedwab” pełen jest nostalgii i tajemniczości. Plastyczny język i niezwykła oszczędność słowa tworzą niepowtarzalną atmosferę. Z kart tej książki bije przemożny smutek.

To opowieść o tym, do czego zdolny jest człowiek, aby zatrzymać przy sobie ukochaną osobę: do zatracenia siebie, stania się kimś innym. Brzmi w tym przestroga – bądźmy sobą, bo tylko tak możemy żyć prawdziwie.