Książka ta określana jest przez krytykę szwedzką jako mistrzowskie dzieło na temat Strindberga, zmieniające nasze pojmowanie tego kontrowersyjnego pisarza. Autor biografii, Olof Lagercrantz, poeta, powieściopisarz, krytyk, eseista, zajmował się postacią Strindberga przez kilkadziesiąt lat, dzięki czemu zebrał niezwykle obszerny materiał dotyczący i jego życia, i jego drogi twórczej. Zawarł go w tej oto książce podporządkowując go jednocześnie analizie ogólnego zagadnienia wzajemnego oddziaływania na siebie twórcy i jego dzieła (podobnie jak uczynił to w swoich wcześniejszych monografiach poświęconych m.in. Joyce’owi czy Dantemu). Zwłaszcza w przypadku Strindberga, twórcy, którego jedno z dzieł to również jego własny obraz, trudno jest przeprowadzić wyraźną linię podziału między tym, co stanowi fikcję, a tym, co jest prawdą w jego życiu. Toteż Lagercrantz nie ukazuje Strindberga jako psychopaty, wroga kobiet, człowieka perwersyjnego i nieobliczalnego, twórcy owładniętego manią wielkości, ale spokojnie i rzeczowo, nie bez humoru i liryzmu opowiada historię człowieka, którego formą istnienia była po prostu sztuka, historię marzyciela tęskniącego za rodziną, ale burzącego swoje małżeństwa, historię badacza o umyśle niemal naukowca, szukającego na koniec oparcia w okultyzmie i telepatii, wreszcie historię człowieka czerpiącego z duchowego bogactwa innych, ale zniechęcającego ich do siebie aż do nienawiści.

[PIW, 1998]