Albert Camus (1913-1960) - francuski pisarz, eseista i publicysta; młodość spędził w Algierze. Jego twórczość można podzielić na dwa okresy. Pierwszy z nich cechuje filozofia egzystencjalizmu i jej centralna kategoria - pojęcie absurdu. Z okresu tego pochodzą zbiory szkiców filozoficznych: "Dwie strony tego samego" (1937), "Zaślubiny" (1938), "Mit Syzyfa" (1942), powieść "Obcy" (1942, wyd. pol. 1958), dramaty "Nieporozumienie" (1944, wyst. pol. 1961) i "Kaligula" (1944, wyst. pol. 1957). Drugi okres, wiodący do głębokiego humanizmu, ilustrują powieści: "Dżuma" (1947, wyd. pol. 1957) i "Upadek" (1956, wyd. pol. 1957), dramaty: "Stan oblężenia" (1948, wyst. pol. 1958) i "Sprawiedliwi" (1949), oraz tom esejów "Człowiek zbuntowany" (1951, wyd. pol. 1958). Pośmiertnie wydano m.in. "Notatniki 1935-1959" (cz. 1-3 1962-89, wybór pol. 1994) oraz niedokończoną powieść autobiograficzną "Pierwszy człowiek" (1994, wyd. pol. 1995). W 1957 Camus otrzymał Nagrodę Nobla.


"Jeśli interesują nas nie tylko książki na półkach biblioteki, lecz żywa całość, na którą składa się twórczość, człowiek i epoka, fascynujące koło prowadzące od autora do dzieła i od dzieła do autora, trzeba od razu podkreślić to, co charakteryzuje moralną, intelektualną, społeczną sytuację Camusa - pozycję outsidera. (...) Afryka Północna jest jego ojczyzną, ożywczym źródłem wrażliwości, niewyczerpaną materią medytacji. Będzie i bogactwem, i przeszkodą, tym, co trzeba zarazem porzucić i zachować, przezwyciężyć i wywyższyć".

Ewa Bieńkowska


Centralnym zagadnieniem twórczości Alberta Camusa jest człowiek. Absurd jego egzystencji, bunt, zdolność do ofiarności i heroicznej walki ze złem, ale także nikczemność, wina, za którą nie ma przebaczenia. Cztery wielkie powieści tego pisarza: "Obcy", "Dżuma", "Upadek" i "Pierwszy człowiek" najpełniej oddają cechy jego pisarstwa ukazującego znaczenie ludzkiego sumienia.


[Wydawnictwo Świat Książki, 2006]