Zgadzam się zupełnie z opinią, że tę książkę należy połknąć. Absolutnie nie wolno popełnić błędu i przerwać czytania, tak jak mnie się przydarzyło. Konsekwencje zatrzymania się w lekturze powieści Simons są groźne - człowiek może mieć czas, by zacząć myśleć i się zastanawiać. Na przykład nad tym, w jaki sposób podrzędny oficer Armii Radzieckiej uzyskał dokładną statystyczną wiedzę na temat ofiar blokady już w 1942, skoro do dziś dane te są pełne sprzeczności, czy też przypadkiem słowo "gułag", którym ten oficer się posługuje na określenie systemu zbrodni sowieckiej, nie powstało znacznie później? Można również zadziwić się, w jaki sposób dziewica już w trakcie pierwszej spędzonej z kochankiem nocy jest w stanie zaliczyć większość pozycji "z Wisłockiej". I jak można nauczyć się angielskiego z rozmówek, żeby nie tylko się komunikować bezproblemowo, ale czytać dzieła angielskich filozofów i "niemal wszystko rozumieć". Choć zapewne można, jeśli się jest młodą radziecką kobietą, która składa jeden czołg w jeden dzień i uruchamia zmarznięte silniki diesla. Wysokoprężne!

Ostatnią wątpliwość udało mi się rozstrzygnąć natychmiast: flaga szwedzka jest niebiesko-żółta, a nie niebiesko-biała.

I tak sobie myślę, że jeszcze nie wiem, czy chcę aż tak łamać sobie głowę, czytając następną część.