Na książkę "Kiedy Bóg odwrócił wzrok" natrafiłam zupełnym przypadkiem w miejskiej bibliotece. A że jestem wielbicielką wszelkiego rodzaju utworów i publikacji dotyczących II wojny światowej, postanowiłam zabrać ją do domu. Nie zawiodłam się.

Przez trzy dni towarzyszyłam małemu Wiesiowi i jego rodzinie w podróży po Nieludzkiej Ziemi, razem z nimi znosiłam trudy podróży i przeżywałam żal i tęsknotę. Brutalne odebranie dzieciństwa, głód, choroby, a w końcu strata kochanych rodziców - nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić tragedii tego sympatycznego małego chłopca, zbyt szybko dorosłego. Bardzo prawdziwie, a tym samym emocjonalnie i boleśnie przedstawiona zostaje zbrodnia katyńska, opisana z perspektywy chłopca, a później już mężczyzny, dla którego odnalezienie grobu ukochanego ojca staje się celem i jednocześnie życiowym dramatem. Poznając rozterki małego Wiesia dotyczące wiary w Boga, jego głębokie i bolesne refleksje, nie sposób nie zadać sobie pytania: "Jak Bóg mógł do tego dopuścić?". Tym bardziej nie dziwią więc takie wątpliwości u dziewięcioletniego chłopca.

Czytając "Kiedy Bóg odwrócił wzrok" ma się poczucie ogromnej niesprawiedliwości, że Sowieci tak naprawdę nigdy nie zostali ukarani za te zbrodnie. Mimo że dostępna jest ogromna liczba pozycji traktujących o sowieckiej niewoli milionów ludzi, często nie zdajemy sobie sprawy, jak naprawdę wyglądało ich cierpienie, i że II wojna światowa to nie tylko naziści. Dużym plusem tej książki są rozbudowane przypisy i dodatki, które niezorientowanemu czytelnikowi przybliżą kilka faktów i pozwolą zrozumieć niektóre wydarzenia.

Książka porusza do głębi; napisana prostym i przystępnym językiem, nie jest może wielkim wyzwaniem literackim, ale przecież nie o to chodzi. Autor próbuje przybliżyć czytelnikowi tragedię nie tylko swoją, ale również milionów innych ludzi, z którymi dzielił los, a którym nie dane było o tym opowiedzieć.

"Kiedy Bóg odwrócił wzrok" to pozycja obowiązkowa dla tych, którzy o wojnie wiedzą wciąż za mało.