Jestem bardzo ciekawa Waszych odczytań (nie lubię słowa "interpretacja") poniższego wiersza Herberta z tomiku "Pan Cogito". Wydaje mi się, że jest to jeden z najbardziej tajemniczych i wieloznacznych utworów w całym zbiorze. Chwilowo nadmiar obowiązków nie pozwala mi na zamieszczenie tutaj własnych refleksji, więc tylko zamieszczam tekst (z własnego zbioru, na wypadek, gdyby ktoś nie miał dostępu) i zapraszam do dyskusji.

***


Pan Cogito opowiada o kuszeniu Spinozy


Baruch Spinoza z Amsterdamu

zapragnął dosięgnąć Boga



szlifując na strychu

soczewki

przebił nagle zasłonę

i stanął twarzą w twarz



mówił długo

(a gdy tak mówił

rozszerzał się umysł jego

i dusza jego)

zadawał pytania

na temat natury człowieka



– Bóg gładził roztargniony brodę



pytał o pierwszą przyczynę



– Bóg patrzył w nieskończoność

pytał o przyczynę ostateczną



– Bóg łamał palce

chrząkał



kiedy Spinoza zamilkł

rzecze Bóg



– mówisz ładnie Baruch

lubię twoją geometryczną łacinę

a także jasną składnię

symetrię wywodów



pomówmy jednak

o Rzeczach Naprawdę

Wielkich



– popatrz na twoje ręce

pokaleczone i drżące



– niszczysz oczy

w ciemnościach



– odżywiasz się źle

odziewasz nędznie



– kup nowy dom

wybacz weneckim lustrom

że powtarzają powierzchnię



– wybacz kwiatom we włosach

pijackiej piosence



– dbaj o dochody

jak kolega Kartezjusz



– bądź przebiegły

jak Erazm



– poświęć traktat

Ludwikowi XIV

i tak go nie przeczyta



– uciszaj

racjonalną furię

upadną od niej trony

i sczernieją gwiazdy



– pomyśl

o kobiecie

która da ci dziecko



– widzisz Baruch

mówimy o Rzeczach Wielkich



– chcę być kochany

przez nieuczonych i gwałtownych

są to jedyni

którzy naprawdę mnie łakną



teraz zasłona opada

Spinoza zostaje sam



Nie widzi złotego obłoku

Światła na wysokościach



widzi ciemność



słyszy skrzypienie schodów

kroki schodzące w dół