Duma i uprzedzenie (Austen Jane) - istna klasyka gatunku. Do przeczytania książki skłoniło mnie uwielbienie, którym darzę miniserial BBC z 1995 roku, będący ekranizacją tej słynnej powieści. Muszę przyznać, że choć wymagania miałam bardzo wygórowane, książka spełniła je w zupełności. Jedyne, do czego trzeba się przyzwyczaić, to styl literacki Jane Austen, tak różny od współcześnie spotykanego. Nie twierdzę przez to, że jest gorszy, tylko inny. Jednak już po kilkudziesięciu stronach zachwyciła mnie jej narracja, elegancka powściągliwość w opisywaniu zdarzeń i uczuć bohaterów. Przy tym wszystkim język, bardziej uroczysty i staromodny, uroczo dopełnia całości i wydaje się, iż nie sposób nie zakochać się w tej powieści. Jednak rzeczą najgodniejszą uwagi, są zawiłe, inteligentne dialogi prowadzone głównie między Elizabeth i panem Darcy - pełne drobnych złośliwości i przekory, dowodzenia świeżości umysłu i niezachwianych poglądów. Każda taka scena stanowiła dla mnie dodatkową wisienkę na torcie. Zdążyłam nawet odkryć jedno z podłoży mojego afektu dla rzeczonego serialu - bohaterowie filmu używają bowiem dialogów wziętych wprost z książki. Uważam, że "Duma i uprzedzenie" to najlepsza książka z tzw. literatury kobiecej, jaką miałam okazję przeczytać.