Powieść „Kenilworth” to historia rozgrywająca się w Anglii, w drugiej połowie XVI wieku za panowania królowej Elżbiety I. Jest to typowy przykład powieści historycznej, powstałej w wyniku dociekliwych poszukiwań archiwalnych autora – Waltera Scotta.

Treść książki opiera się na faktach, które nieco wzbogacone i uzupełnione przez angielskiego pisarza, opowiadają o pewnej intrydze zawiązanej w bezpośrednim otoczeniu królowej. Otóż hrabia Leicester, ulubieniec Elżbiety I, w pędzie ku zaspokojeniu swej wszystkożernej ambicji i za namową sprytnego, acz cynicznego doradcy, stawia sobie za cel jej poślubienie. Istnieje jednak pewna przeszkoda, którą jest ukrywana przed światem małżonka hrabiego; dumna i piękna szlachcianka Amelia Robsart. Sprawa, jak to na dostojnym i potężnym dworze bywa, jest zagmatwana i owinięta niebezpieczną siecią kłamstw, niedomówień i tajemnic. Jeżeli dodamy do tego walkę o honor, oszustów podających się za alchemików oraz dziwne zbiegi okoliczności, przepis na „klasyczną powieść rozrywkową”, z autentycznymi wydarzeniami w tle, będzie w stu procentach zrealizowany.

Pierwszą rzeczą, na jaką zwróciłem uwagę podczas czytania, są dialogi, ponieważ przypominają mi one nieco sokratejską dialektykę. Rozmowy między poszczególnymi bohaterami powieści są śmieszne i jednocześnie dające wiele do myślenia. Dialogi nakreślają nam sylwetki postaci i wydarzenia, w których uczestniczą. Uważam, że jest to najistotniejszy element powieści, znacznie wzbogacający jej wartość.

Walter Scott wprowadza nas w świat przedstawiony od podstaw. Historia rozpoczyna się w gospodzie „Pod czarnym Niedźwiedziem” wśród mieszkańców wsi Cumnor, skąd w miarę upływu czasu przemieszczamy się na wytworne salony najznamienitszych w owym czasie dostojników angielskich. Jest to zabieg, dzięki któremu nakreślony został przekrój ówczesnego społeczeństwa, choć wydał mi się on trochę uproszczony i zmitologizowany.

Niezaprzeczalną zaletą powieści jest według mnie język, jakim została napisana. Świetne dialogi, gry słów i cytaty z pieśni ludowych lub dzieł Williama Szekspira poprzedzających każdy rozdział, które w pewien sposób sygnalizują treść w nich zawartą, to ważne i niewątpliwie wzbogacające książkę elementy. Istnieje jednak coś, co nie pozwoliło mi na wystawienie tej pozycji wysokiej oceny. Tym czymś jest niestety sama treść, która wydała mi się prosta i pozbawiona klimatu. Akcja powieści jest schematyczna i brak jej trudnej do zdefiniowania głębi. Nie wciągnęła mnie w świat przedstawiony, nie oczarowała, a postacie będące jej bohaterami wydały mi się szare i przeciętne, pojawiały się i znikały nie pozostawiając w mojej wyobraźni większego śladu.

Myślę, że „Kenilworth” można nazwać lekturą uniwersalną, gdyż ukazuje mechanizmy władzy, grę polityczną, intrygi i przypadkowych ludzi padających ofiarą destruktywnej maszynerii, jaką jest walka o wpływy i chęć rządzenia. Książka jest godna polecenia, bo oprócz świetnej formy oferuje czytelnikowi także pewną wiedzę historyczną, jednak to za mało, aby uznać tę pozycję za wybitną.