Teraz będę kłamał. Żebym chociaż wiedział, komu. Do kłamstwa potrzeba przecież nie tylko kłamiącego, lecz - przede wszystkim - okłamywanego. A kogo ja tu okłamuję? Siebie? Cóż znaczy okłamywać siebie? Ile pięter nie zeszedłbym w podświadomość, zawsze na koniec stanę przed wyborem kłamstwa jako mimowolnego błędu (a więc nie kłamstwa) lub premedytowanego fałszerstwa (a skoro planuję je, to nie jest mi nie znane, nawet więc nie udaje prawdy, cóż to zatem za kłamstwo?)

---
* Jacek Dukaj, „Czarne oceany”, wyd. Supernowa, 2001, str. 43