Książka księdza Pawlukiewicza to nie kolejny poradnik w stylu „50 dobrych rad, jak dobrze żyć”. Nie znajdziemy tu gotowych recept, prostych porad, które „na pewno” poskutkują, jeśli się do nich zastosujemy. Ks. Piotr po prostu podaje przykłady, masę przykładów – zarówno negatywnych, jak i pozytywnych. Wskazuje tym samym różne punkty widzenia, naświetla sytuacje ze wszech stron. Jednym słowem – daje do myślenia, ufając, że z wyciąganiem wniosków sami sobie poradzimy.

Wydawałoby się, że ksiądz, który ślubował celibat i ma kontakt jedynie z dziećmi należącymi do scholi czy do ministrantów, nie powinien wypowiadać się na temat relacji rodzice – młodzież. O jego kompetencjach świadczy jednak już sam styl, jakim książka jest napisana. Z jednej strony mamy część dla rodziców, z drugiej, do góry nogami, część dla młodzieży. Zwracając się do młodszych, ks. Piotr pisze „ty”, do rodziców mówi „wy”. Z młodzieżą co chwilę dialoguje, w części dla starszych poprzestaje na przytaczaniu historii, wyciąganiu wniosków. Połówkę dla dzieci chce się czytać na głos, bo cała rozbrzmiewa, jest „głośna”, połówka dla rodziców jest spokojniejsza, bardziej stonowana i wyciszona.

Ks. Pawlukiewicz posiada ten rzadko spotykany dar, jakim jest umiejętność mówienia prostym językiem o sprawach trudnych. Nie sposób nie uśmiechać się, czytając jego książkę. Ona aż kipi od dosadnych przykładów i dowcipnych komentarzy. Całość okraszona jest śmiesznymi rysunkami Franciszka Siostrzyńskiego, które dodają jej uroku i wprowadzają klimat odprężenia. A tylko w takiej atmosferze da się poważnie rozmawiać.

Po przeczytaniu książki, kiedy już skończysz się śmiać, stanie się coś dziwnego – do oczu napłyną łzy, poczujesz rozgoryczenie, zdziwienie, radość, smutek, może złość... Każde z osobna lub wszystkie na raz. A potem zaczniesz myśleć, rozmyślać, analizować. I dopiero wtedy będziesz mógł powiedzieć, że naprawdę przeczytałeś tę książkę.