To książka autobiograficzna. Amerykanka Betty Mahmoody jest postacią autentyczną. W latach osiemdziesiątych wyjechała wraz z mężem Irańczykiem i czteroletnią wówczas córeczką do Teheranu. Miały to być rodzinne, dwutygodniowe wakacje. Niestety po przyjeździe na miejsce kobieta dowiedziałą się, że mąż nie ma zamiaru wracać do USA. Nie ma też zamiaru pozwolić na powrót żonie i córce, a żona Irańczyka nie ma prawa bez jego pozwolenia wyjechać. I tu zaczął się koszmar. Mężczyzna z dnia na dzień zmienił się z kochającego i czułego męża i ojca w bezwzględnego, despotycznego tyrana, a kobieta wraz z córeczką stała się jego niewolnicą i więźniem we własnym domu.

Książka opowiada o życiu w Iranie, dramatycznych doświadczeniach, walce o dobro swoje i dziecka. Autorka opisuje w niej wszystko ze szczegółami. Rozterki, bóle, problemy i trudności, z jakimi przyszło jej się borykać. Opowiada nie tylko o życiu tam, w zupełnie obcej kulturze, ale także o tym, jak starała się uciec z Iranu. Przy życiu trzymała ją tylko miłość do córeczki i pragnienie jej szczęścia.

Opowiadając o swoim życiu w Teheranie, autorka przybliża nam także tamtejsze realia, kulturę, obyczaje. Opisuje wszystko, co przeżyła i opowiada o swoich subiektywnych odczuciach dotyczących tamtych chwil, niemniej mimo to można powiedzieć, że jej spojrzenie na irańską kulturę jest obiektywne. Podziwiam. Mnie osobiście byłoby trudno o choćby minimalny obiektywizm, gdybym przeżyła to, co pani Mahmoody. Ona tymczasem wielokrotnie podkreśla, że w Iranie, jak w każdym innym kraju, są ludzie dobrzy i źli, i nie można nikogo dyskryminować ze względu na narodowość.

Książkę czyta się niezwykle szybko. Wciąga i nie pozwala się oderwać. Do końca trzyma w napięciu. Jest najlepszym dowodem na prawdziwość powszechnie znanych słów, że życie pisze najlepsze scenariusze. Niejednokrotnie można poczuć dreszczyk czy uronić łzę podczas poznawania losów autorki. Są to poruszające do głębi zapiski kobiety, która walczy z determinacją i która dla córki zrobi wszystko, która dla jej szczęścia i dobra jest gotowa na każde poświęcenie.

Poruszając trudny i zawsze aktualny temat tzw. małżeństw mieszanych, autorka pokazuje także, że pewne różnice kulturowe są niezwykle silne i niemożliwe do przezwyciężenia. Dlatego przed podjęciem decyzji o związaniu się z kimś, kto wychował się w zupełnie innej kulturze niż nasza i wyjechaniu do jego rodzinnego kraju powinniśmy się dziesięć razy upewnić, czy na pewno będziemy bezpieczni i czy jesteśmy gotowi żyć według takich, a nie innych zasad... I przede wszystkim powinniśmy wcześniej dobrze tę inną kulturę poznać. Dziś to nie problem. Możliwości jest wiele, są książki, jest Internet... a dzięki temu będziemy wiedzieli, czego możemy się spodziewać. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości nie warto ryzykować.


[Recenzję umieściłam również na moim blogu]