O samotności w literaturze napisano wiele, ale Samotność liczb pierwszych (Giordano Paolo) traktuje o samotności , która jest doświadczeniem każdego z nas. To samotność egzystencjalna. Słyszałam, a może czytałam, gdzieś stwierdzenie, iż wobec rzeczy ostatecznych jesteśmy samotni. Samotny może być człowiek w tłumie, samotnie staje się wobec doświadczenia nieszczęścia lub śmierci.

Liczby pierwsze to takie które dzielą się tylko przez jeden i przez siebie. Są więc samotne. Ponoć od czasu do czasu w ciągu liczb występują parami.Nazywają się wtedy bliźniaczymi, ale zawsze rozdzielone liczbą parzystą.

Bohaterowie książki Paola Giordano to Alice i Mattia. Oboje w dzieciństwie przeżyli coś, co obciążyło ich na całe dalsze życie. Czy mogą być parą odmieńców, czy są w stanie się wspierać nawzajem? Giordano pokazuje, jak trudno uwolnić się od samego siebie i swoich demonów. Piękna, wzruszająca książka. Opowieść porażająca prawdą, każdy z nas może przejrzeć się w niej i skonfrontować z historią bohaterów.

Napisana bez zbędnej emfazy i moralizowania. Bez udziwniania i psychologizowania. Krótkie rozdziały, właściwe tempo opowieści sprawia, że czyta się doskonale. Nie mogłam się oderwać. Autor, choć z wykształcenia fizyk, nie utrudniał i nie udziwniał tekstu ( jak np. p. Janusz Leon Wiśniewski). Doskonałe tempo i dyscyplina narracji sprawia, że czujemy pióro przedstawiciela nauk ścisłych. W niczym to jednak nie przeszkadza.