Jest rok 1861. Herve Joncour jest handlarzem jedwabnikami. Taki ma zawód. Z potrzeby serca zaś, jest podróżnikiem na koniec świata. Ma w sobie tę melancholię, tę pustkę, przed którą mężczyzna jest gotów uciec w najdalsze zakątki globu, uciekając w rzeczywistości przed samym sobą. Kocha swoją żonę, Helenę, tym bardziej, im dalej i dłużej znajduje się od domu. Kocha ją prawdziwie, ale niewystarczająco aby czuć się szczęśliwym i spełnionym.
W tej sytuacji nieuniknione staje się faktem: na końcu świata, w niewyobrażalnie dalekiej Japonii, znajduje to, czego podświadomie pragnie - kobietę - sen. Zjawę, której głosu nigdy nie dane będzie mu usłyszeć. Zakazany owoc, którego nigdy nie posmakuje. Słodki lek na jego udręczoną duszę. Poddaje się subtelnemu, wręcz jedwabnemu romansowi. Nieczystej milości w czystej formie. Nieskalanej zdradzie.
Zapada w platoniczne zauroczenie, z którego obudzi go ktoś twardo stąpający po ziemi. Ktoś, kto kocha go miłością z krwi i kości. Miłością na jawie.
Krótka, zaledwie sto stron licząca powieść Alessandro Baricco to historia możliwa, prawdopodobna i realna, podana jednakże w cudownej, baśniowej narracji. Taka forma opowiadania do złudzenia przypomina mi powieści Marqueza. Autor prowadzi czytelnika przez całe życie bohatera. Czas przepływa pomiędzy słowami z dużą zmiennością, fragmentami biegnąc niezwykle wartko, przenosząc nas błyskawicznie z jednego miejsca w inne, z jednej chwili w odległą od niej o miesiące lub lata, po to, aby za kilka zdań wyhamować i w trybie slow-motion pozwolić autorowi z precyzją drobiazgowego obserwatora wprowadzić nas w szczegóły istotnych dla opowieści wydarzeń. Fakt, że owa precyzja nie zamienia się w żadnym momencie w rozwlekłość, że podawana jest w zdaniach zwięzłych i celnych, wydobywających z przekazywanej historii czystą esencję, istotę rzeczy i uczuć oraz refleksję, budzi mój wielki podziw dla autora. Każde zdanie nabiera znaczenia, a całość może stanowić frajdę dla miłośników haiku. Dzięki owej oszczędności słów, Baricco tworzy niezwykle czarującą miniaturę romansu.
W ramach gry skondensowanym słowem, niczym wprawny malarz, kilkoma zaledwie pociągnięciami pióra, nakreśla szereg ciekawych i wiarygodnych ludzkich portretów. Kompletność tych szkiców i unikatowość każdej postaci, przy całkowitym uniknięciu łopatologicznie dosłownych lub nachalnych opisów, dowodzi wybornego warsztatu Alessandro Baricco. Do tego chętnie dodam, że relacje i dialogi pomiędzy bohaterami powieści brzmią naturalnie i spójnie. Określają ich osobowości.
Lektura "Jedwabiu" pochłonęła (pochłaniając mnie) dwie godziny niedzielnego popołudnia i w ciągu tak krótkiego czasu stała się niezapomnianą ucztą literacką.