Wielkie ach dzieło klasycznej literatury angielskiej... ach, ach... jaka nuda.
Skończyłam wczoraj - bo się uparłam, że dokończę - "Frankensteina" Mary Shelley. I mimo że wiem, że "ach, ach", to u mnie żadnych achów nie było, poza czymś w rodzaju: "ach, kiedy to się skończy?"
Jest to jedna z najbardziej irytujących książek, jakie miałam okazję czytać. Jest dokładnie tak nieznośnie przewidywalna, jak opowieść mająca mrozić krew w żyłach być nie powinna.
Co gorsze jednak, główny bohater nie zauważa przewidywalności tych wszystkich zdarzeń i nie rozumie np., że skoro stworzył istotę na swoje podobieństwo, to ta istota będzie czuć i postępować jak człowiek. Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu
W ogóle, główny bohater jest niesłychanie irytujący przez swoje zamiłowanie do melancholijnych zadumań, a bardziej może przez to, że powtarza nieustannie te same frazy, gdy treść owych zadumań opisuje. A w jakiej ilości opisuje! Ilość ma tu to do siebie, że zniekształca i wypacza jakość, i gdy po raz setny czytam, że główny bohater był najnieszczęśliwszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek żył na ziemi, mam ochotę głośno zakrzyknąć: "I don't care!!"
Inny denerwujący aspekt tej historii to jej wyjątkowość... również, niestety, podkreślana natrętnie przy każdej okazji. Takie nieszczęście nikomu, nigdy, wcześniej ani później, się nie wydarzyło... No tak, oczywiście, nie wydarzyło się... nudzi mnie pani, Mrs. Shelley.

Frankenstein (Shelley Mary Wollstonecraft)