Książka bardzo trudna w odbiorze. Do dziś nie wiadomo, jakie przesłanie tak naprawdę ze sobą niesie, jako że istnieje kilka możliwości jej interpretacji, a wypowiedzi samego Kafki dotyczących "Procesu" próżno by szukać. Chyba największym powodzeniem cieszy się odczytanie tej książki jako metafory totalitaryzmu i biorąc pod uwagę fakt, że Kafka był przedstawicielem egzystencjalizmu, wydaje się to słuszne, choć inne alegoryczne objaśnienia również nie przeczą egzystencjalizmowi.

Generalnie powieść strasznie nudna. Nieźle się namęczyłem, żeby ją skończyć. Główny bohater strasznie irytujący, pewny siebie, gburowaty, traktujący innych ludzi pogardliwie. To piszę ja - wielki fan Tony'ego Montany z "Człowieka z blizną". "Proces" nie został przez Kafkę skończony, dlatego pewnie tyle wątków jest niedokończonych.

Generalnie oceniam książkę na cztery. Uwielbiam egzystencjalne powieści Camusa, ale utwór Kafki jakoś nie przypadł mi do gustu i nawet biorąc pod uwagę fakt niezwykle wielowymiarowej interpretacji utworu (może niektórzy na siłę szukają dziury w całym) nie uważam, żeby ta powieść była wybitna. Byłaby taka, gdyby intrygowała i ciekawiła, a nie powodowała, że człowiek męczy się niemiłosiernie, żeby ją skończyć.

Na pewno warto ją przeczytać. Mnie się zbytnio nie podobała, ale być może komuś innemu przypadnie do gustu. Choć męczyłem się, żeby ją przeczytać, nie żałuję poświęconego jej czasu.

Podsumowując, wielowymiarowość interpretacji godna uwagi i zastanowienia, ale sama treść to nuda, panie Kafka, nuda. Choć powieść została wydana pośmiertnie wbrew woli autora, więc może ewentualne zastrzeżenia i pretensje powinny być kierowane do tego, kto się tego podjął? Tylko czy gdyby ta książka rzeczywiście była taka nużąca, jak ja ją odebrałem, zyskałaby taki rozgłos i sławę?