"Bo kiedy wyobrażam sobie, jak oni tam siedzą, każdy w swoim pokoju, w czterech ścianach z oknami na park [...], kiedy wyobrażam ich sobie, takich samotnych, takich oderwanych, takich osobnych, serce mi rozdziera. Wydają mi się maleńkimi na wpół przejrzystymi istotami"[1].

Jedenaście opowiadań. Różnych. Dziwnych momentami. Jedne lepsze, drugie troszkę jakby niedopracowane, ale wszystkie zdradzają to samo. Że jeśli Sofija Andruchowycz pisać nie przestanie, przerodzi się dnia pewnego w znakomitą pisarkę. Bo ma talent. Bo słowem maluje obrazy. Obrazy raczej pesymistyczne, w najlepszym razie melancholijne, ale zmuszające do zastanowienia się nad nimi, do otworzenia oczu na rzeczywistość, którą człowiek sam tworzy. Przedstawione historie są krótkie, język nieskomplikowany, rzeczy opisane z detalami, sensu jednak musimy doszukiwać się sami.

"Najważniejsze - nie bać się, rozumiesz? Niczego nie wymagam i na nic nie liczę. Wystarczy po prostu patrzeć, po prostu wiedzieć - gdzieś obok... Może troszkę plączę, ale przecież rozumiesz? To nie chodzi o miłość, to coś ważniejszego. Jakoś tak uniwersalnie"[2].

Kim są bohaterowie? Ludźmi, takimi zwykłymi. Niczym się nie wyróżniają, spotykasz ich codziennie. Na ulicy, w pociągu, podczas jazdy rowerem. Są szarzy, na pozór przeciętni, więc ich nie dostrzegasz. Nie zastanawiasz się, jakie myśli kryją się za ich niemym spojrzeniem. A myśli te niekiedy przerażają.

Jak bardzo trzeba zamknąć się w sobie, by nie zwariować? Albo inaczej: w jaki sposób zamknąć w sobie uczucia, aby przetrwać kolejny dzień? I dlaczego, wiedząc, że powinno być inaczej, pakujemy się dalej w życie, które wcale nam się nie podoba? Odpowiedzi należy poszukać w sobie. Nie znajdziemy ich na kartach książki. I dobrze.



---
[1] Sofija Andruchowycz, "Kobiety ich mężczyzn", tłum. Michał Petryk, wyd. Czarne 2007, str. 27.
[2] Tamże, str. 71-72.