„Sezon maczet” zapada w pamięć i nie daje spokoju.

Ludobójstwo w Rwandzie opowiedziane ustami sprawców: Jean Hatzfeld przeprowadził wywiady z członkami „szwadronów śmierci” odbywającymi obecnie długoletnie wyroki. Niektórzy opowiadają bez zażenowania, inni trochę się krępują i starają się zwalić winę na innych lub znaleźć usprawiedliwienie, jeszcze inni wręcz się chełpią swoją wydajnością i zręcznością w zabijaniu ludzi.

Najbardziej przerażające jest jednak to, że autorowi właściwie nie udało się znaleźć przekonującego wytłumaczenia splotu okoliczności, które zakończyły się Sezonem Maczet. Co prawda przeanalizował sekwencję wydarzeń historycznych, które do tego doprowadziły, znalazł parę uzasadnień społeczno-ekonomicznych, trochę oskarżył Europejczyków, że namieszali w afrykańskich koloniach, a potem przezornie się wycofali.

W desperacji Hatzfeld przywołuje nawet tezę Hannah Arendt o banalności zła. Ale nic z tego. Wychodzi na to, że taka eksplozja nienawiści nie potrzebuje ekstremalnych, skrajnych bodźców. Holokaust może się zdarzyć wszędzie – ludzi nie potrzeba długo namawiać, by pewnego dnia chwycili maczetę i zapolowali na sąsiada jak na zwierzę.

A to jest bardzo, bardzo niepokojące…