Gdy tak rozmawiamy, Lava wspina się po naszych butach, niszczy paczki pełne cukierków M&M’s i prosząco drapie łapką w koce.
Tam, w kraju, nie mają o niczym pojęcia.
Wtedy szczeniak znajduje moje kolano, sadowi mi się między skrzyżowanymi nogami i gapi na pozostałych marines.
Zastanawiam się, jak ci oficjele na górze mogli się spodziewać, że tacy faceci będą bronić własnego kraju, skoro my robimy wszystko za nich?
Rozwiązuję buty, a Lava wgryza się w sznurówki.
Przysięgam, że kiedyś niechcący rozstrzelam całą grupę, jeśli się w końcu nie wyrobią.
Kiedy odsuwam buty, psiak chwyta za sznurowadło i szarpie. Zabieram mu je. Szczeniak warczy. Ja odwarkuję.
Hej chłopaki, co tak w ogóle z tym psiakiem? pytam. Co zamierzacie z nim zrobić?
Nikt nie odpowiada. Jeden z żołnierzy przeciąga się i, ziewając, oznajmia, że idzie spać. Inni pochrząkują. Lava spełza mi z kolan, robi kilka kółek, potem pada na ziemię i zasypia z nosem w moim bucie.
W tym czasie grupa działań psychologicznych puszcza na ulicach przez głośniki AC/DC i Jimmiego Hendriksa (z dodatkowymi efektami dźwiękowymi w postaci głosów płaczących dzieci, krzyczących kobiet, mruczących kotów i szczekających psów) w nadziei, że to zszarga nerwy rebeliantom. Grupa znieważa ich także po arabsku, np. takimi słowami: Strzelasz jak pastuch. Albo: Lepiej niech karetki pogotowia w Faludży zatankują tyle paliwa, żeby wystarczyło na pozbieranie ciał wszystkich bojowników. Trwa ostrzał z moździerzy. Granaty, nieustanny turkot wozów bojowych i huk dwudziestu rodzajów odrzutowców, latających w określonych strefach nad miastem, na dodatek śmigłowce, samoloty bojowe oraz małe, pneumatycznie wystrzeliwane sondy szpiegowskie, które błądzą po niebie i z automatycznych kamer wideo nadają zdjęcia do bazy. Wszystko to razem wzięte tworzy swego rodzaju biały szum, który przez całą noc pozwala nam spać mocnym snem*.


---
* Jay kopelman, Melinda Roth, "Misja szczeniak. Pozdrowienia z Bagdadu", tłum. Jagna Rapciak, wyd. Galaktyka, 2007, str. 30.