Pierwsze strony nie wywarły na mnie pozytywnego wrażenia. Pisana prostym, naiwnym wręcz językiem, powieść wydała mi się kolejnym czytadłem dla nastolatek, które przeżywają okres burzliwego dojrzewania. Skutecznie zniechęcona, odstawiłam książkę na parę dobrych miesięcy, by w wolnej chwili (wiedziona zapewne jakimś podświadomym instynktem) dać jej ostatnią szansę.

Wraz z kolejnymi stronami zaczynałam coraz bardziej przekonywać się do fabuły, co za tym idzie - prosty język zbuntowanej nastolatki i jej naiwne przemyślenia dotyczące życia oraz irytujący upór przestały mnie razić, co więcej, zaczęłam podziwiać to, w jaki sposób autorka wykreowała główną postać borykającą się z przeciętnymi problemami współczesnej młodzieży (matura, wybór kierunku studiów, pierwsza miłość), a także przeszywającą samotnością i pragnieniem odnalezienia ojca.

W znalezieniu swojego miejsca na świecie pomagają bohaterce wierni przyjaciele, którzy mimo własnych problemów i różnych charakterów wspierają się w trudnych momentach, co tworzy niesamowicie ciepły klimat całego opowiadania. Sympatyczna Boberowa i kontrastująca z nią surowa postać Kołachowskiego nadają idealną równowagę środowisku, w którym przyszło wychowywać się bohaterce po śmierci matki.

Nieprzesłodzone zakończenie sprawiło, że całkowicie zaniechałam prób przylepienia książce etykietki "dla młodzieży", uważam, że każdy, niezależnie od wieku, może coś ciekawego wyciągnąć z "Niezapominajek", a już na pewno miło spędzić przy nich czas, wracając do młodzieńczych lat i spotykając się na nowo z problemami, które przecież do niedawna trapiły wielu z nas.