Na początku tej czytatki chciałbym podziękować mojej drogiej Endze. Kochana, urocza bigamistko to dzięki Tobie błyskawicznie zaznajomiłem się z cudownym jamnikiem Bolkiem (narratorem powieści Sumińskiej "Świat według psa"), to dzięki Tobie też spędziłem kilka wspaniałych godzin, śledząc losy bohaterów świetnej psychologicznej obyczajówki "Siedem lat później" Emily Giffin. No i też Tobie zawdzięczam wzruszenie nad "Moim drzewkiem pomarańczowym". Tym razem Twoja recenzja skusiła mnie do natychmiastowego kupna Dożywocie (Kisiel Marta). Jest to o tyle dziwne, że Misiaki to stwory, które - choć bywają fantastyczne, jak twierdzą niektórzy - nie lubią fantastyki. Cóż, to był dobry wybór - zyskałem kolejną książkę-przyjaciela.

Konrad Romańczuk otrzymuje w spadku okazałą posiadłość zwaną Lichotką. Wybiera się tam ochoczo, chcąc napisać książkę i dojść do siebie po zawirowaniach uczuciowych. Jednak nie przewiduje, że w to gmaszysko jest domem kilku dzikich lokatorów. Anioła Stróża zwanego Lichem - stworka o mentalności przeuroczego dziecka, ogarniętego manią sprzątania, nieszczęsnym Szczęsnym - widmem romantycznego samobójcy, zamęczającego wszystkich swoją twórczością, a także Krakersa - przerażający stwór z głębin odwiecznego zła, który odkrywa w sobie talenty kulinarne. Dodajmy do tego jeszcze utopce, które okupują łazienkę i kocicę Zmorę, lubiącą - jak to koty - spać na nieruchomych istotach żywych. Do tej zwariowanej ferajny dołącza Konrad - i w pierwszej chwili żałuje. Dopiero potem zmienia zdanie...

No bo jak ich nie kochać? No jak? Co jeden z bohaterów to bardziej dziwaczny, bardziej kochany, bardziej wpadający w tarapaty! Marta Kisiel ma naprawdę niezwykłą wyobraźnię - anioł stróż uczulony na pierze, widmo leczące kaca po swych 217 urodzinach, wnerwiający królik wyglądający jak ucieleśnienie słodyczy, nieuleczalny romantyk dobierający się do Konradowego opus magnum - zabawa czai się na każdej stronie! A do tego ten humor - ja wiem, to rzecz względna, ale mnie zdarzyło się tarzać ze śmiechu. A mamy tu wszystkie trzy rodzaje komizmu: sytuacyjny, postaciowy i językowy. Kilka cytatów, żebyście też mogli się pośmiać:

"- Na litość boską, Licho, co ty wyprawiasz?!
Prawie upuściło pincetę. Siedziało w kucki na werandzie, otoczone ze wszystkich stron lustrami, i jedno za drugim wyrywało sobie pióra ze skrzydeł.
- Zwariowałeś? Łoś? Zwariowałoś? - poprawił się szybko. - Aż tak się nudzisz?
- ...piluję, alleluja.
- Depiluję - powtórzył anioł. - Wyrywam raz na miesiąc lub dwa, ale i tak w końcu odrastają, więc muszę wyrywać na nowo. To strasznie męczące, wie pan?
Ani chyb masochista, stwierdził skonsternowany Konrad. A co, jeśli zacznie łazić i prosić "zbij mnie, zbij mnie, wyrwij mi pierze"? Przecież w łeb mu nie dam, aniołów się nie bije..."

"Licho nie grzeszyło rozumem. Tak na dobrą sprawę nie grzeszyło też niczym innym, rozum bywał jednak w życiu naziemnym przydatny"

A oto jak Licho starało się sobie poradzić z włamywaczem:

"Jako tradycyjny Anioł Stróż Licho nie miało na wyposażeniu żadnych mieczy ognistych ani tym podobnych robiących odpowiednie wrażenie akcesoriów, mogło co najwyżej kopnąć z bamboszka. Trochę się bało, w końcu było malutkie i nigdy nie widziało prawdziwego, żywego włamywacza - martwego zresztą też nie - jednak poczucie obowiązku i odpowiedzialności za dom oraz domowników budziło w nim ducha bojowego. Owszem, budziło powoli, ale bardzo skutecznie.
Przede wszystkim Licho postanowiło uzbroić się po zęby. Spośród przedmiotów zgromadzonych w wieżyczce jako te najbardziej zabójcze wybrało żółte gumowe rękawice, sięgające mu niemal pod pachy, spray na mszyce oraz mopa. Od razu poczuło się większe i groźniejsze. Prawdziwy mały morderca. Zdeterminowane i niebezpieczne dla otoczenia zwłaszcza dla mszyc, przemknęło do kuchni, niezauważone przez intruza".

"- To na pewno włamywacz? - wycharczał Szczęsny. (...) - A może duch? Bo jak tak, to ja wracam do salonu! Ja się duchów lękam!
- Przecież jesteś widmem?
- No i co z tego, że jestem, skoro się lękam i już! - Panicz migiem dotarł na granice histerii. - (...) Przecież to może być wąpierz, krwiożerczy i... bardzo krwiożerczy! Albo troll. Albo... albo małe, zielone dziabongo!
- A co to takiego?
- No... no wiesz... Takie małe... zielone... i dziabongowate.
Bywały takie chwile, raczej rzadkie, kiedy w Lichu budziło się bardzo nieśmiałe podejrzenie, że Szczęsny jest głupszy od jego bamboszków. (...)
I ruszyli ramię w ramię, anioł z mopem oraz widmo z szydełkiem. (...) Włamywacz, odwrócony tyłem do pokoju i wejścia właśnie przetrząsał szafę.
- Ręce do góry, alleluja! - wrzasnęło strasznym głosem Licho, mierząc sprayem w intruza. (...) - No co?... Źle powiedziałom? Nie do góry? (...)
[Włamywacz] Już zdążył się przekonać, że w pojedynkę nie da rady wynieść sekretarzyka, o zabytkowej szafie i łóżku mógł jedynie pomarzyć, na rodowe srebra i skarpetę z oszczędnościami przestał nawet liczyć, chciał zatem poszperać jeszcze w pozostałyc pomieszczeniach, a tu ni stąd ni zowąd wpadają jakieś czupiradła i drą się "alleluja". Pozostało mu tylko zbaranieć".

A oto co się działo, kiedy wdzięczny króliczek o uroczym imieniu Rudolf Valentino, próbował bezskutecznie pozbawić Konrada życia:

"- On nie chciał, a psik. Prawda, Rudolfie? - anioł zapytał płaczliwie.
Królik, akurat zbyt zajęty myciem pyszczka, żeby odpowiedzieć łypnął tylko na niedoszłą ofiarę zamachu. Było to łypnięcie z pozoru niewinne, w rzeczywistości jednak kryły się pod nim pokłady czystej złośliwości i obłudy właściwej tylko najmniejszym, najśliczniejszym, niby bezbronnym zwierzaczkom. No i co mi zrobisz, farfoclu jeden? - mówiły czarne oczka. Jestem kwintesencją słodyczy, obiektem zachwytu i czułości, wszyscy się nade mną roztkliwiają i karmią mnie marchewką. A ciebie nie. Możesz mi naskoczyć".

Kusi mnie, żeby coś jeszcze dorzucić, ale pozostawię Wam przyjemność odkrywania zabawnych fragmentów. Zresztą, czy ja wiem, czy o humor tu chodzi? Nie wydaje mi się. Ta książeczka ma w sobie jakiś czar. Chciałoby się po prostu dołączyć do tej zwariowanej lichotkowej bandy. Bo przede wszystkim jest to bardzo ciepła książka - w której okładkach można się schronić tak samo chętnie, jak na słynnej Roosevelta 5. I to mówi Misiak, który nie czytuje fantastyki!

Zachęcam Was do odwiedzenia Lichotki. Na pewno pokochacie jej mieszkańców. Pozostaje mieć nadzieję, że niedługo pojawi się jakaś kontynuacja przygód zwariowanych pozaziemskich bohaterów.