Spośród wielkich pisarzy współczesności Graham Greene należy do twórców najbardziej czytanych. Jego powieści są bezbłędnie skonstruowane, dynamiczne, z wartką akcją, licznymi elementami egzotyki i sensacji, tematyka sięga do wydarzeń wykluczających obojętność. Wielu pisarzom to wystarcza, Greene idzie znacznie głębiej - w strefę zagadnień moralnych. W tej strefie "Sedno sprawy", jedno z wcześniejszych dzieł Greene'a, jest powieścią kluczową, tu ujawnia się sedno sprawy u Greene'a głównej - sprawy sumienia.

Poprzez wszystkie swoje książki śledzi on w rozmaitych wariantach wciąż to samo: działanie w człowieku mechanizmów obronnych przeciw bakcylowi zła. Jego proza to elektrokardiogram rejestrujący przebieg moralnej infekcji człowieka i świata. W "Sednie sprawy" jest to pierwsze stadium, pierwszy wstrząs - moment profanacji. Profanacja sakramentu jest sygnałem, symbolem, ale nie tylko o ten akt chodzi. Profanacja miłości, zaufania, wolności, godności, sacrum człowieczeństwa - tu widoczna jak na planszy, gdzie indziej ukryta - sprawa skażenia i odporności sumień będzie odtąd nieodmiennie sednem, sprawą kardynalną tej wspaniałej prozy.

[Instytut Wydawniczy Pax, 1987]