Historia dorastania. A także historia spotkań i trudnych relacji.

Nie mogłam uwierzyć, że główny bohater w tak młodym wieku został naznaczony tyloma doświadczeniami i że tyle niepotrzebnych śmierci zdarzyło się wokół niego. Jak z takim bagażem wejść w życie? Jak być beztroskim i swawolnym nastolatkiem, który sącząc drinki w barze opowiada o planach i wizji przyszłości?

Nic dla mnie w tej książce nie jest ugładzone, poprawnie doprawione, nic nie daje wystarczającego pokrzepienia, by odetchnąć z ulgą. Momentami można uśmiać się do łez, ale w kolejnych akapitach na powrót czai się smutek. Bardzo dużo pesymizmu. Nie jest to jednak beznadzieja bezkresna. Jest to splot rozmaitych okoliczności, jest to życie, które przytrafia się tak naprawdę każdemu, kto kocha, kto ma przyjaciela, kto czuje i rozumie. Nie jest to fantazja wyssana z palca. Czyta się tę historię i się rozumie aż do szpiku kości, ponieważ nasączona jest codziennością. Dla mnie ta powieść jest o stawaniu się dorosłym, a więc podejmowaniu odpowiedzialności zarówno za siebie, jak i za drugą osobę. O przyjaźni, o lojalności, o obietnicach. O tym, że nie zdradza się przyjaciela mimo bolesnych prób, o tym, że nie zapomina się o przyjacielu, gdy jest chory. O tym, jak spotkania z człowiekiem mogą zmieniać.

"Norwegian Wood" jest powieścią dość spójną i łagodną, pisaną momentami poetyckim językiem, mającą spokojną i stonowaną, a jednocześnie wciągającą narrację. Jest melancholijna, wręcz smutna. To dosyć uniwersalna książka, bez rewolucyjnych treści i zawiłych, pokomplikowanych wątków. Być może to właśnie świadczy o jej sile. Nie ma w tutaj jednak łatwych rozwiązań ani odpowiedzi na zadawane pytania. Czytelnik sam musi zmagać się z emocjonalną pozostałością po lekturze. Tę książkę bowiem odbiera się bardziej intuicją i sercem, niż rozumem.