Brandon Sanderson zyskał sobie w ostatnich latach reputację pisarza o niezwykłej wyobraźni, co możemy dostrzec w interesujących światach przedstawionych, inteligentnych fabułach, a zwłaszcza fascynujących zasadach rządzących magią w jego książkach. Póki co najpopularniejszą serią w dorobku autora (a przy tym jedyną dokończoną) jest "Ostatnie Imperium", charakteryzujące się przede wszystkim występującą w nim Allomancją – umiejętnością spalania w żołądku różnych metali, umożliwiających wykorzystywanie pewnych niebanalnych umiejętności. Najnowsza powieść Amerykanina – "Stop prawa" – to, w pewnym sensie, kontynuacja wspomnianego cyklu, choć niebezpośrednia: akcja rozgrywa się w tym samym uniwersum, ale ponad trzysta lat później.

Jak łatwo się domyślić, wiele się zmieniło w tym czasie – doszło do rewolucji przemysłowej, a tym samym powszechne stały się elektryczność, pociągi, broń palna i wiele innych udogodnień. Powaby cywilizacji niewiele jednak znaczą dla Waxilliuma Ladriana, samozwańczego stróża prawa, który wolałby spędzać czas w Dziczy, polując na groźnych bandytów. Okoliczności zmuszają go, mimo wszystko, do powrotu do Elendel, aby przejąć schedę i władzę nad rodem po zmarłym wuju. Mimo wwszystko, niełatwo jest mu porzucić stare przyzwyczajenia, zwłaszcza gdy dochodzą do niego słuchy o grasującej w mieście bandzie Znikaczy – organizacji przestępczej zajmującej się napadaniem na pociągi i porywaniem arystokratek. Wkrótce Wax, przy wsparciu starego kompana, rozpoczyna własne śledztwo, u kresu którego czeka go starcie z budzącym grozę przeciwnikiem.

"Stop prawa" jest znacznie krótszy od pozostałych książek autora, co pozwoliło mu na podkręcenie tempa akcji. Brak tu dłuższych przestojów, niemal cały czas coś się dzieje, co pozytywnie wpływa na jakość powieści. Sceny walki z wykorzystaniem broni palnej oraz Allomancji i rządzącej się odmiennymi regułami Feruchemii są lepsze niż kiedykolwiek wcześniej, a śledzenie oryginalnego zastosowania magii to czysta przyjemność. Fabuła nie jest przesadnie skomplikowana, co bynajmniej nie przeszkadza jej być interesującą, zwłaszcza że poprzez skupienie się na jednym wątku udało się go należycie rozbudować, tworząc przy tym podwaliny kontynuacji.

Postaci jest mniej, ale charaktery tych najważniejszych są sprawnie nakreślone, choć również niezbyt głębokie. Waxillium to urodzony wojownik, rozdarty między obowiązkami wobec rodu a chęcią aktywnego działania tu i teraz przeciw niesprawiedliwości. Jest dość klasycznym bohaterem, któremu trudno przypisać jakieś wady, ale – jako że obecnie na topie są protagoniści niejednoznaczni, ponurzy i wściekli na świat – uczciwy i sympatyczny rewolwerowiec stanowi miłą odmianę. Wayne, najlepszy przyjaciel Ladriana, jest głównym źródłem humoru w książce, co nie przeszkadza mu być niemal tak efektywnym w pracy, jak Wax, unikając przy tym zaszufladkowania jako typowy wesołek bez zmartwień. Interesujący jest również główny czarny charakter książki – generalnie Sandersonowi bardzo dobrze wychodzi kreowanie przeciwników dla swych bohaterów, gdyż ci zawsze mają dające się zrozumieć pobudki, zamiast budzących uśmieszek politowania motywów w rodzaju "lubię zabijać / jestem maniakiem / dla władzy zrobię wszystko".

"Stop prawa" kontynuuje ciąg bardzo dobrych książek w dorobku pisarza. Sceny walki wciąż są emocjonujące, postacie interesujące, choć nieskomplikowane, a akcja zniechęca do odłożenia książki nawet na moment. Czego chcieć więcej? Jeśli jesteście fanami Sandersona, z całą pewnością i ten tom przypadnie wam do gustu, jeśli zaś nie polubiliście jego wcześniejszych powieści, to i ta tego stanu rzeczy nie zmieni.



[Autorem recenzji jest Tomasz "Asthariel" Lisek.
Tekst pierwotnie opublikowany w serwisie Poltergeist: http://ksiazki.polter.pl]