"(...) w obscenicznej historii z 1610r., w której bardzo młoda dziewczyna sądzi, że przemienia się w zwierzę, bo >>między nogami pojawił jej się mały kociaczek<<. Perspektywa tej zwierzęcej metamorfozy bardzo ją przygnębia, ale oświeca ją przełożona zakonu, która pokazuje nowicjuszce swą intymną część ciała. Dziewczynę przeraża obraz takiego "zezwierzęcenia", ale stara zakonnica mówi jej: >>Moja droga, moja droga... Twoja jest tylko malutkim kociaczkiem. Kiedy udusi tyle szczurów co moja, stanie się doskonałym kotem; będzie kocurem z prawdziwego zdarzenia, istnym kocim mistrzem.<<"

" Gilbert Anglik, jeden z najsłynniejszych lekarzy epoki, powtarza w Compendium medicinae (ok. 1230-1240) recepturę na wypadanie włosów na bazie kocich odchodów podaną przez Sectusa Platinusa i Aleksandra Trallianusa. Proponuje również napój leczący katalepsję, chorobę nerwową uważaną za odmianę epilepsji: tworzy się go poprzez wymieszanie wina z odchodami samca kota - dla mężczyzny, kotki - dla kobiety, przy czym tożsamość płci zwierząt i pacjenta ma z pewnością związek z zasadami magii sympatycznej."

" Hildegarda z Bingen jest bardziej zasadnicza. Kot jest szkodliwy z powodu swojej natury i niektórych osobliwych cech swego zachowania. Więcej w nim humorów zimnych niż gorących, przyciąga ponadto złe fluidy i bliskie są mu złe duchy. Mistyczka odradza więc używanie futra kota i spożywanie jego mięsa, jak również zastosowanie tego zwierzęcia w lecznictwie, ponieważ, jak stwierdza, jego tłuszcz dodany do maści powoduje kłucie w boku.
(...) zauważa również, że mózg kota i całe jego ciało są trujące, ponieważ liże on ropuchy i węże. (...)
Przekonanie to wykraczało daleko poza kręgi medyczne i było powszechnie przyjęte przez lud. Montaingne opowiada na przykład, że pewna kobieta umarła, ponieważ była przekonana, że zjadła pasztet z mózgu kota."

"Słownik germańskich przesądów E. Hoffmana-Krayera odnotowuje liczne wierzenia z >>kotem-meteorologiem<<: w zależności od tego, jaką przybierze postawę, zapowiada deszcz (myje się, liże zad, je trawę i wykręca szyję), mróz (obraca się ogonem w stronę kominka), śnieg (piję wodę albo kicha), burzę (liże się pod włos, drapie po ogonie albo ociera o nogi stołu lub o miotłę). Aby zapewnić sobie ładna pogodę, trzeba dobrze żywić kota. Jeśli zaś wrzuci się go do wody, sprowadzi to niekorzystną aurę."

"Być może istnieje także związek pomiędzy sową a kotem oraz pomiędzy strzygą a czarownicą, jako że mit o antycznej strzydze - drapieżnym ptaku pożerającym noworodki - przypomina w dużym stopniu średniowieczne opowieści o czarownicy, która napada na te same niewinne ofiary. (...)
>>Istnieją liczne zwierzęta, których nazwy stworzono na podstawie ich podobieństwa do kota. Tak jest w przypadku sowy, ponieważ przypomina ona głowę kota i dlatego bywa nazywana ptakiem-kotem<<.
Te językowe skojarzenia należałoby zapewne zestawić z podobieństwem stylu życia i zachowania kotów i ptaków drapieżnych: oba te zwierzęta są aktywne nocą, polują na te same ofiary i wydają posępne dźwięki.
Nawet ich wygląd - wyprostowana głowa oraz duże, wystające oczy o nieruchomym spojrzeniu - zdaje się wskazywać na pewne pokrewieństwo. W niektórych przedstawieniach plastycznych myli się te zwierzęta: sowa z głową kota znajdująca się na marginesie rękopisu sugeruje, że nie ma rzeczywistej ciągłości pomiędzy tymi gatunkami. Zauważono zresztą, że dzieci spontanicznie rysują koty i drapieżne ptaki nocne en face, podczas gdy inne zwierzęta przedstawiają z profilu. Trzeba wreszcie zauważyć, że i kot, i sowa wykazują takie samo upodobanie do mleka. Jak głosi ludowe wierzenie, sowy podkradają mleko kozom, dojąc je (...).
Nie należy uznawać za absurdalną hipotezy, według której to właśnie te podobieństwa miałyby się przyczynić do zastąpienia postaci strzygi czarownicą-kotką, która to zmiana dokonała się w XII w."