Dawno temu, gdy byłam mała...

Piszę te słowa nie dlatego, żeby moje dzieciństwo różniło się od dzieciństwa innych dzieci, ani dlatego, bym miała coś osobliwego czy też nowego do opowiedzenia. Wręcz odwrotnie: piszę dlatego, że byłam zwykłym dzieckiem, takim samym jak inne dzieci, że moje wspomnienia są ich wspomnieniami, jak każda moja nadzieja - ich nadzieją, jak każde moje marzenie - ich marzeniem, a każdy mój strach - ich strachem. Otwieram tę księgę wspomnień po to, by wyrwać z niej kilka kart dla was.

Nie ma tu nic, co nie tkwiłoby jasno i żywo w mojej pamięci.

Gdy byłam mała, modliłam się gorąco, aż do łez, żebym - kiedy dorosnę - nigdy nie zapomniała o tym, jak myślałam, jak czułam i jak cierpiałam wtedy, za owych dni.

Niech więc te karty przemówią za mnie i niech zaświadczą, że nie zapomniałam.

E. Nesbit*


---
* Edith Nesbit, "Dawno temu, gdy byłam mała", tłum. Irena Tuwim, wyd. Nasza Księgarnia, 1969, str. 5.