Hanna Ożogowska należy do najpopularniejszych autorek książek dla dzieci i młodzieży. Z pewnością starszym czytelnikom jest znana z wielu powieści. Ja doskonale pamiętam jej książki, są symbolem mojego dzieciństwa. Pamiętam, jak z wypiekami na twarzy śledziłam losy ich bohaterów. To był właśnie mój smak dorastania.

Ale wracając do meritum, bo trochę odbiegłam od tematu. Tytułowy "chłopak na opak" to dziewięcioletni Jacek Czarnecki, który uważa się za pechowca. Urodził się czternastego, a to przecież blisko trzynastego, co zwiastuje naprawdę wielkie nieszczęścia. Pecha, który nie odstępuje Jacka w szkole, w domu, na podwórku czy nawet na koloniach. Dziewięciolatek ma głowę zawsze pełną pomysłów, które niekoniecznie się sprawdzają w praktyce. Chociażby odcedzanie rakietą tenisową makaronu czy liczenie igieł u jeża.

Jacek to bardzo zabawna postać. To prawdziwy chłopak na opak, impulsywny, który nie zastanawia się nad skutkami realizacji swoich pomysłów, przekraczającymi wszelkie granice wyobraźni.

Powieść napisana jest zabawnie, wszyscy bohaterowie wzbudzają sympatię - od rodziców po panią wychowawczynię. Akcja rozgrywa się w realiach PRL-u, ale to w żaden sposób nie umniejsza wartości edukacyjnej "Chlopaka...". Przez większość czasu spędzonego z Jackiem miałam uśmiech na twarzy, a w wielu momentach wręcz uśmiałam się po pachy. Niektóre pomysły bohatera były po prostu genialne, a ich skutki nieprzewidywalne i bardzo zabawne.

Mimo że książka przeznaczona jest głównie dla dzieci i młodzieży, polecam ją wszystkim, dorosłym czytelnikom również. Ja sięgnęłam po nią głównie z sentymentu. I nie zawiodłam się, bo to powieść ponadczasowa.

Polecam.


[Tekst opublikowałam wcześniej na swoim blogu]