Finał Trylogii to nic innego jak deus ex machina. Cóż oznacza to wyrażenie? Niepodziewane, zaskakujące zakończenie oraz liczne, równie niewiarygodne wydarzenia je poprzedzające. "Lux perpetua" nie zawiedzie wielbicieli emocji, zwrotów akcji i fantazji Sapkowskiego. W odróżnieniu do wcześniejszych części, rzeczywiście mniej tam humoru, ale i też brak sposobności, aby bohaterowie mogli sobie beztrosko żartować. Ciągle trwa husycka, krwawa rzeź. Reynevan nieustannie poszukuje ukochanej Jutty i cierpi niczym Werter. Ponad to musi dokonać wyboru - walczyć o ideały i honor czy o życie swej Ginewry? Na każdym kroku czai się śmierć, od której nie ma ucieczki. Towarzyszy bohaterom podczas każdej podróży i niestety zbiera upragnione żniwo. Pojawiają się nowe postacie, tajemnicza Rixa, przychylna Reynevanowi, ale przy okazji realizująca własne cele. Kolejne ucieczki, walki, wojenne rany, do tego rozpacz, strach, gniew i żądza zemsty. W takim emocjonalnym kotle nie ma miejsca na żarty, może czasami, ale tylko na te sprośne. W chwilach udręki liczy się wsparcie przyjaciół i hart ducha, tego głównemu bohaterowi na pewno nie zabraknie. Niewątpliwie ostatnia z części jest najbardziej owocna w przygody, niestety nie zawsze te pomyślne. Sapkowski stworzył zaskakującą fabułę. I to właśnie, w połączeniu z charakterystycznym dla prozy autora językiem, stanowi o sile tego dzieła. "Lux perpetua" pozbawiona jest miłosnych uniesień, za to owocuje w brutalne sceny, które pobudzają wyobraźnię. Miłości w niej drogi Czytelniku nie znajdziesz wiele, lecz gwarantuje Ci - nie zawiedziesz się. Wojna Ci wszystko zrekompensuje, a zemsta wszystkiego dopełni.

Lux perpetua (Sapkowski Andrzej)