Z wielu książek Sebalda to właśnie "Wojna powietrzna i literatura" wydaje się najszerzej dyskutowaną. Ten zbiór esejów jest bowiem niezwykle krytycznym rozliczeniem z niemiecką literaturą powojenną. Według Sebalda na próżno szukać w niej wzmianek o wojnie powietrznej, która przecież całkowicie zmieniła obraz niemieckich miast, obracając je w zgliszcza i ruiny. Autor przytacza szokujące statystyki, ale przede wszystkim zarzuca całej generacji pisarzy kulturową amnezję i "niezdolność naszkicowania i zapisania w naszej pamięci tego, co widzieli". Ma też jasną wizję, czym powinna być literatura i jakie jest jej zadanie. Domaga się autentyczności, konfrontacji z historią, opisu ogromu nieszczęścia i grozy tamtych wydarzeń. Interesującym uzupełnieniem jest ostatni z tekstów - odpowiedź na ożywione dyskusje, które Sebald sam wywołał.

"Wojna powietrzna..." to ważny głos w debacie o odpowiedzialności, winie i pamięci.


"Nie rezygnując ze zdystansowanego tonu, autor zanurza się głęboko w piekle przeszłości".
"Der Spiegel"

"W.G. Sebald jest prawdopodobnie jedynym niemieckim pisarzem, który podtrzymuje pamięć o wojnie powietrznej".
"Die Welt"

"Wartość Sebalda polegała na tym, że jako jedyny spośród współczesnych pisarzy znalazł sposób na połączenie literatury i polityki".
"The Guardian"

"Doskonała i niepokojąca książka, ale nic nie jest tak ponure, jak płynące z niej wnioski".
"The Times"

[W.A.B., 2012]