Czy życie dojrzałego mężczyzny może być dobrym tematem na książkę? Tekst Ignacego Karpowicza pt. „Gesty” skłania, by postawić takie pytanie.

Jego bohater, czterdziestoletni mężczyzna zmuszony przez los do powrotu w rodzinne strony, to człowiek, który przekraczając próg domu rozpoczyna fascynującą wędrówkę śladami przeszłości. Co więcej, zostawiając za sobą dynamiczną codzienność wypełnioną pracą i niezliczoną ilością obowiązków, otwiera się na zupełnie nowe doświadczenie, które pozwoli mu odkryć prawdę o samym sobie.

Pierwszoosobowa narracja, forma, w której zamyka się świat wspomnień, obrazów i gestów, służy wytworzeniu atmosfery intymności i w jakimś sensie pozwala czytelnikowi stać się niemym świadkiem czyjegoś życia. To ważne, jeśli spojrzymy na dzieło literackie jako tekst obrazujący wartość ludzkiej egzystencji, która wyraża się w relacji z drugim człowiekiem. Interesowna przyjaźń z dawnym kolegą z liceum, czy rozgrzebywanie wspomnień o młodzieńczej miłości to nie jedyne obszary, wokół których narasta fabuła książki.

Powyższe wnioski potwierdzają fakt, iż „Gesty” to tekst o życiu, które dokonuje się na oczach czytelnika. Życiu na swój sposób spełnionym, gdzie granica wieku ma wymiar symboliczny.