O książce tej wiele już zostało powiedziane. Ciekawa fabuła, wielu interesujących bohaterów, osadzona w niezwykłych realiach - i nie będę pewnie oryginalny, jeśli w swojej recenzji to wszystko powtórzę, bo, z drugiej strony, nie ma co się oszukiwać, to wszystko prawda. Kossakowska oddała w nasze ręce powieść, która po przeczytaniu długo pozostaje w pamięci. Niejednokrotnie czytając książkę, śledząc kolejne zmagania bohaterów czytelnik chciałby sam w nich uczestniczyć. Mało tego, obserwując poczynania Daimona i jego przyjaciół, utożsamiamy się z nimi, opowiadając się po jednaj lub drugiej stronie konfliktu. Zauważamy, że Aniołowie, którzy w naszym wyobrażeniu są uosobieniem wszelkiego dobra oraz cnót, nie zawsze postępują zgodnie z niebiańskimi prawidłami, a nawet niekiedy potrafią „pokazać różki”. Natomiast Głębianie, mający opozycyjny charakter, będący wcielonym złem, istotami odrzuconymi przez Stwórcę, kiedy w grę wchodzą ponadczasowe idee, stają na wysokości zadania i udowadniają, że czarne owce nadal są dziećmi tego samego Boga.

Traktowanie świata stworzonego przez autorkę jako świata ludzi osadzonego w nieco innych realiach moim zdaniem jest zbyt śmiałym posunięciem. Natomiast śmiało mogę zgodzić się ze stwierdzeniem, że każdy z nas od czasu do czasu może poczuć się jak anioł, którego pozostawił jego umalowany Pan, bez którego jest słaby i bezbronny. Jednak nie na tym rzecz polega, aby uklęknąć przed pustym tronem i modlić się o powrót Jasności, lecz by wzorem bohaterów wziąć się do pracy, każdego dnia zwyciężać Siewcę i czynić z własnego życia niebo, w którym Pan będzie chciał zamieszkać.