Osoby, które jeszcze nie czytały tej książki, czytają tę recenzję na własne ryzyko :D.


W książce pt. "Niemy świadek" Agathy Christie starsza pani, Emilia Arundell, podczas nocnego spaceru po domu spada ze schodów; winą za jej upadek zostaje obarczony terier Bob, a właściwie jego piłka, którą miał w zwyczaju zostawiać na schodach po zabawie. Pani Arundell nie doznała wielkich obrażeń, właściwie tylko trochę się potłukła i... zaczęła coś podejrzewać... Ona dba o porządek, a w nocy po wypadku nie mogła zasnąć i słyszała, jak jej "dama do towarzystwa", panna Lawson, wpuszcza do domu szczekaniem przepraszającego za nocny spacer Boba. Coś tu nie gra, Boba nie było w domu przez noc, a starsza pani na pewno sprzątnęła piłkę po jego zabawie, do tego, gdy wraca myślami do tego wypadku, nie może sobie przypomnieć, żeby czuła okrągłą piłkę pod swoimi stopami. Zaczyna podejrzewać, że ktoś chciał się jej pozbyć...

Działo się to w czasie świąt Wielkanocnych, kiedy to w domu była jej cała rodzina: dwójka dzieci jej nieżyjącego brata (Karol i Teresa) oraz córka jej zmarłej siostry (Bella) wraz z mężem. Te podejrzenia stały się powodem, dla którego napisała list do Herkulesa Poirot. Niestety, list dociera do adresata dwa miesiące później (dlaczego?), już po śmierci panny Emilii. Pikanterii dodaje syuacji jeszcze istnienie ogromnego majątku, który po jej śmierci miał być podzielony równo pomiędzy dzieci jej rodzeństwa, a po wypadku pani Arundell zmieniła testament, zapisując wszystko... damie do towarzystwa - pannie Lawson...

Co skłoniło ją do wydziedziczenia rodziny? Czy była to śmierć z przyczyn naturalnych, czy też MORDERSTWO??? Czy upadek ze schodów nie był przypadkowy? Herkules Poirot postara się wyjaśnić tę zagadkę i jak zwykle zrobi to niezawodnie.

Książkę oczywiście gorąco polecam!