Użytkownik: hburdon 22.07.2007 16:46 napisał(a):
Odpowiedź na: Niezwykle szczera relacja... | Pandorra Przy całym moim współczuciu dla autorki, książka mnie znudziła. Można by ją streścić na jednej stronie. (Właściwie po przeczytaniu powyższej noty czytelnik nic więcej z książki nie wyniesie.) Wydawało mi się, że może mój krytyczny stosunek wynika z braku empatii, że może odebrałabym książkę cieplej, gdybym przeżyła podobną stratę. Rozmawiałam jednak ze znajomą, która przeczytała "Rok magicznego myślenia" wkrótce po śmierci swojej mamy - i jej stosunek do książki był jeszcze bardziej krytyczny niż mój, nie mogła zrozumieć, jak można tak użalać się nad sobą.

Użytkownik: Raincloud 12.05.2010 10:42 napisał(a):
Odpowiedź na: Przy całym moim współczuc... | hburdon Zaskakuje mnie niska średnia ocen. Uważam, że to wartościowa książka. Co do uwagi, że można by ją streścić na jednej stronie, to przecież w książce nie chodzi o historię z rozwijającą się akcją. To specyficzny rodzaj zapisu wewnętrznych przeżyć. Nie chodzi w niej przecież o fabułę pełną wydarzeń, a zupełnie coś innego. Autorka zagląda wgłąb siebie i analizuje to, co się z nią dzieje. Myślę, że ważne też jest, że to prawdziwa historia autorki i prawdziwe przeżycia, więc trudno oceniać to, co opisuje z czysto literackiego punktu widzenia.

Użytkownik: Agis 21.11.2016 10:25 napisał(a):
Odpowiedź na: Przy całym moim współczuc... | hburdon "(...) nie mogła zrozumieć, jak można tak użalać się nad sobą" - nie byłam specjalnie zachwycona tą książką, ale jednak ta opinia mnie zbulwersowała. Kobiecie umiera mąż, z którym spędziła czterdzieści lat, a ukochana córka walczy o życie. Naprawdę nie ma prawa do tego wszystkiego, co mieści się w pojęciu "żałoba"? Może to jest właśnie problem, o którym pisze autorka - nie chcemy widzieć, ludzi, którzy cierpią, chcemy żeby ukryli się w domu, nie psuli innym dobrego samopoczucia swoim widokiem. Widziałam w słowach autorki żal, nie znalazłam "użalania się".