„Zło konieczne” to już piąty z kolei tom o sprawach, jakie przychodzi rozwiązywać agentce specjalnej Maggie O’Dell. Na szczęście książek nie trzeba czytać po kolei, ponieważ każda dotyczy innej sprawy, a jedynym elementem, który łączy ze sobą poszczególne części, jest postać głównej bohaterki i niektórzy z bohaterów drugoplanowych. W tej części spotkamy się ponownie z kimś, kogo mogliśmy poznać w „Dotyku zła”, i bynajmniej nie chodzi mi tu o przystojnego Nicka Morellego. No, ale po kolei.

Ktoś zabija katolickich księży. Każda ze zbrodni przywodzi na myśl rytualne mordy, co nasuwa przypuszczenie, iż popełnia je psychopatyczny seryjny morderca. Rozwikłanie tej sprawy przypada jednemu z najlepszych profilerów FBI – Maggie O’Dell. W toku śledztwa na jaw wychodzą mroczne fakty z życia każdego z zabitych. Okazuje się, że każdy z duchownych był oskarżony o molestowanie seksualne nieletnich, ale nie udowodniono im tego. Wydawałoby się więc, że sprawy powinny być zamknięte. Jednak Maggie dochodzi do wniosku, iż ktoś pragnie wymierzyć sprawiedliwość na własną rękę.

W tym samym czasie w życie agentki z powrotem wkracza… ksiądz Keller, którego od dawna poszukiwała ona bez skutku. Duchowny chce zawrzeć układ z Maggie, jemu także grożono, więc chce pomóc w śledztwie, ale tylko pod warunkiem, że po zakończeniu sprawy zostanie puszczony wolno. Czy agentka przystanie na taką propozycję? Jak zakończy się sprawa morderstw? Przekonajcie się sami.

Alex Kava ponownie zachwyca swoich czytelników zawiłością fabuły i niebezpiecznie szybkim tempem akcji, która zaskakuje na każdym kroku. Ja sama, chociaż czytałam książkę po raz drugi, miałam trudności z oderwaniem się od niej i powrotem do otaczającej mnie codzienności.

Autorka po raz kolejny udowodniła, iż jej kunszt pisarski stoi na najwyższym poziomie. Intryga goni intrygę i trzeba mieć naprawdę analityczny umysł i pomysłowość, aby nie tylko to wszystko stworzyć, ale także poukładać w spójną i klarowną całość. Tego właśnie dokonała, po raz kolejny, Alex Kava. O bohaterach w sumie nie będę wspominać, ponieważ pisałam już o nich w recenzji „Dotyku zła”. Wspomnę tylko, że każdy z nich żyje swoim życie i jest nad wyraz charakterystyczny, potrafi też zaskoczyć w najmniej oczekiwanych momentach. Nie sprawia również trudności wyobrażenie ich sobie w realnym świecie i życiu, co jest dużym plusem.

Podsumowując. Powieść jest z najwyższej półki, jeżeli chodzi o thrillery. Plastyczny i żywy język sprawia, że czyta się ją z zapartym tchem i w ekspresowym tempie. Szczerze polecam każdemu, nie tylko wielbicielom tego gatunku.