Czystość w rozumieniu starożytnych Rzymian oznaczała dwugodzinną kąpiel w łaźni, skrobanie całego ciała specjalnym narzędziem, a na koniec namaszczenie go oliwą. XVII-wieczna arystokracja uznawała, że jest czysta, gdy własne (i cudze) "wyziewy cielesne" neutralizowała perfumami, bieliznę osobistą zmieniała raz na kilka miesięcy, wszy zaś, gnieżdżące się we wspaniałych pudrowanych perukach, zabijała na srebrnym kowadełku.

Dzieje brudu (a także czystości), stosunku do niego, jego swoistej filozofii stanowią niezmiernie ciekawą, dziwaczną, zaskakującą, lecz jakże fascynującą część naszej kultury i obyczajów. Właśnie o nich opowiada ta książka. Na przestrzeni epok zmieniały się poglądy na „brud” jako taki, co ściśle łączyło się z koncepcjami prywatności, zdrowia i choroby, śmierci; z poglądami na religię i seksualność, a niejednokrotnie... z sensem ludzkiego życia.


"Podróż pani Ashenburg przez łaźnie i łazienki historii odsłania wiele prawd mających odniesienie do naszych osobowości podlegających nieustannym ewolucjom i zmianom – napisano w jednej z recenzji – do tego, czego pragniemy, co ignorujemy, czego się boimy, wreszcie: do znaczącej części naszego »ja«".


Katherine Ashenburg jest kanadyjską redaktorką i dziennikarką, napisała też kilkanaście książek dotyczących architektury i kultury obyczajów. Mieszka w Toronto.


[Bellona, 2009]