Uwielbiam styl Dostojewskiego. Poruszające opisy ludzkiej biedy, nie tylko tej materialnej, ale i duchowej; a przede wszystkim bardzo realistyczne kreacje charakterów, ze wszystkimi zawiłościami ludzkiej psychiki, najczęściej poranionej i skrzywionej przez tragiczne przeżycia.

Tak jest i w "Skrzywdzonych i poniżonych"; przypomniała mi się moja ukochana "Zbrodnia i kara", chociaż historia Raskolnikowa kończy się szczęśliwiej...

W "Skrzywdzonych i poniżonych" dwukrotnie, choć w pewnym odstępie czasu, występuje ten sam motyw: zakochana dziewczyna ucieka z domu, ojciec nie chce jej wybaczyć, a i kochanek nie jest do końca fair. W pierwszej sytuacji wszystko kończy się tragicznie dla kilku osób, a przede wszystkim dla niewinnego dziecka... Czy druga historia zakończy się analogicznie? Główny bohater, człowiek o wielkim sercu, stara się do tego nie dopuścić.

Dostojewski porusza również problem "zamiłowania do cierpienia", które przejawia się u wielu ludzi. Na ile niezasłużone jest cierpienie danej osoby? Czy naprawdę nie ma ona wpływu na swój los? Czy naprawdę nie może, czy tylko nie chce się podnieść? Jak bardzo może zaognić sytuację czyjaś zraniona duma? Książka wielokrotnie zmusza czytelnika do zastanowienia się, "co by było, gdyby".

Bardzo polecam.