napisać wiersz rwący się jak oddech, który dotrze do ciebie
i porwie wbrew nurtowi, żebyś mógł płynąć tylko wstecz
do tamtego źródła, gdzie zapamiętasz jedną ziemię, niebo,
świat. (...)

rzeka nie dosięga cię. niebo rodzi deszcz,
który rozbija skrzydła ptakom. ale wiersz nie rwie się,
niczego nie zatyka. odbijasz się od brzegu
jak łódka. kręcisz w kółko, a z tobą świat.*


---
* Justyna Krawiec, "Krew wypływa zawsze z lewej aorty", w: tejże, "Chłód", wyd. Biblioteka "Arterii", 2011, s. 7.