Książka jest zapisem rozmów między prowadzącymi „Mam talent!” – dwoma dziennikarzami, z których jeden jest katolikiem, a drugi agnostykiem. Przyjaźnią się, ale czasem patrzą na siebie z politowaniem, ponieważ, jak mówią, zastanawiają się, jak można widzieć rzeczy, których nie ma albo odwrotnie – jak można nie widzieć rzeczy, które są.

Rozmawiają więc o Bogu, Kościele, kulturze popularnej i sensie życia. Prokop stara się pokazać, jak działa człowiek, którego życie pozbawione jest swoistego fundamentu, mianowicie Boga. Gdzie szuka wskazań, jak żyć, na co czeka, czym kieruje się w życiu, jakie ma problemy i wreszcie dlaczego odrzuca „ofertę”, jaką proponuje mu Kościół. Hołownia przeciwnie, stara się zracjonalizować coś, co z natury rzeczy jest nielogiczne, stara się przekroczyć „Wierzę” i wytłumaczyć swojemu rozmówcy, że jego postępowanie jest uzasadnione i, co więcej, podążając za Chrystusem, niczego nie traci, a zyskać może krocie.

I tak sobie dwóch, co tu dużo gadać, inteligentnych facetów rozmawia. Spierają się, docinają sobie, jeden wskazuje błędy w rozumowaniu drugiego, drugi studzi paternalistyczne zapędy pierwszego i tak przerzucają się argumentami, do których – nie da się od tego uciec – musi ustosunkować się czytelnik. W tym tkwi sens książki i sądzę, że zamierzenie zostało zrealizowane.

Rzecz jest uniwersalna, przystępna, chwytliwa, pisana (mówiona) zrozumiałym, często potocznym językiem. Z drugiej strony, przytaczane cytaty i argumenty mają rację bytu, są dobrze dobrane i widać, że każdy z bohaterów jest specjalistą w swojej dziedzinie. Nie wchodzą sobie w kompetencje, prowadzą dialog, żeby zrozumieć więcej. Wydaje mi się to niesamowicie atrakcyjne, dlatego książkę przeczytałam szybko i zachłannie, zostawiając swoje uwagi na marginesach.