"Papiery po Glince" - książka J.I. Kraszewskiego, której akcja rozgrywa się na dworze księcia Karola Radziwiłła w czasach Stanisława Augusta Poniatowskiego. Powieść bardzo oryginalna, zwlekałam z jej przeczytaniem ponieważ tytuł nie przypadł mi do gustu. Jednak, jak się okazało później, nie ma on nic wspólnego z treścią książki.

Wraz z pierwszymi stronami przenosimy się do Nieświeża, rezydencji księcia Karola Radziwiłła, pełnego bogactw, przepychu, piękna przerastającego nawet królewskie dwory. Czytając, mamy wrażenie, że magnat żyje spokojnie, jednak wszystko ma swój kres. Na jego dwór przypadkiem trafia pewien szlachcic, Krzyski. Miał on przywieść księciu prastare wino robione przez samego Noego. Radziwiłł, jako miłośnik trunków i człowiek o złotym sercu, przygarnia na dwór mężczyznę, nie przeczuwając, ilu przysporzy mu on problemów i trosk. W niedługim czasie Krzyskiego chętnie pozbyłaby się z Nieświeża w każdy możliwy sposób sprawiąją, cała dworska czeladź wraz z samym gospodarzem. W ostateczności, gdy wszystkie próby wyproszenia niechcianego gościa zawodzą, powstaje sieć intryg mających zmusić szlachcica do opuszczenia miasta. Przerażenie księcia budzi zamiar ożenienia się Krzyskiego z Zoryną, ulubienicą dworu. Co zrobić, gdy wielbiciela nie da się pozbyć, a sama panna jest do niego przychylnie nastawiona?

Książka "Papiery po Glince" wzbudziła we mnie wiele sympatii. Przeróżne intrygi sprawiają, że na ustach czytelnika pojawia się uśmiech. Nie znajdziemy tam scen humorystycznych jednak wiele sytuacji rozweseli i umili czytanie. Powieść jest krótka, ciekawie ukazuje oblicze magnata i jego dworu, dlatego znalazła się wśród moich ulubionych książek.

Polecam każdemu.