Po przeczytaniu pierwszych kilkudziesięciu stron, nic nie wskazywało, że moja opinia będzie aż tak entuzjastyczna. Poznajemy oto Nicolasa, poszukującego swojej tożsamości dwudziestokilkulatka, który bawi się kobietami, uczuciami, codziennością, w końcu podejmuje pracę nauczyciela w odległej Grecji na małej i spokojnej (jak się wydaje) wyspie, jedynie po to, aby odnaleźć i poznać siebie. Historia, jakich wiele.

Jednak na Praxos zaczynają dziać się rzeczy niesamowite, na pierwszy rzut oka magiczne, lecz wyraźnie wskazujące, że magicznymi jednak nie są. Intryga goni intrygę, główny bohater, podobnie jak i czytelnik, wchodzi do labiryntu, z którego chce się uciec, wrócić do wyjścia (odłożyć książkę), lecz jednak brnie się w niego dalej, coraz bardziej się gubiąc. Jednocześnie fascynacja finezją zastawianych pułapek, a także chęć zrozumienia rzeczywistości ciągle narastają.

Lecz nie to najbardziej zachwyciło mnie w "Magu". Tym, co powoduje, iż jak do tej pory jest to jedna z najważniejszych dla mnie książek jest fakt, iż czytając miałem wrażenie, że to ja jestem głównym bohaterem, że to ja jestem w Bourani, uczestniczę w wydarzeniach na wyspie. Utożsamiałem się z Nicolasem, gdy odkrywał samego siebie, czułem się, jakby odkrywał prawdy o mnie. Gdy podejmował decyzje, irytowałem się, gdy były sprzeczne z moimi, kiedy akcja rozwijała się po mojej myśli, cieszyłem się, iż narracja zmierza w tę właśnie stronę.

To, o czym piszę, z pewnością nie będzie uniwersalną prawdą dla każdego, kto przeczytał bądź kiedyś przeczyta "Maga", ale myślę, że każdy poszukujący swojej tożsamości człowiek na granicy beztroski i dorosłego życia odnajdzie tu cząstkę siebie, wyciągnie wnioski, nauczy się czegoś z doświadczeń Nica.

Na koniec mojego, jak zakładam, wielce niejasnego wywodu nasuwa mi się jedno skojarzenie, którym mogę określić przygodę z "Magiem": "katharsis".

Polecam każdemu!